سرانجام مقابله

 با مردم تظاهرات

خیابانی است

اگر با انتخابات و در پای صندوق های رای نتوانيم اصلاحات را پيش ببريم، كار به تظاهرات خيابانی خواهد كشيد. صندوق های رای تابوت خشونت است. آنچه از توازن قدرت به سود اصلاحات باقی مانده:

1-- اكثريت قاطع 32 هزار شورا در سراسر كشور همچنان دراختيار اصلاح طلبان است.2- فراكسيون اقليت مجلس از پشتوانه اكثريتی جامعه برخوردار است و به همين دليل اگر درست عمل كند، اكثريت مجلس فلج می شود. يعنی همان كاری كه مصدق در راس فراكسيون اقليت مجلس كرد. 3-  فرماندهان نظامی با اصلاحات نيستند اما 50 در صد بدنه نظامی كشور همچنان از اصلاحات حمايت می كند. 4- بدنه قوه قضائيه و برخی قضات آن هم مانند نهادهائی نظير سپاه و بسيج موافق اصلاحات است و به همين دليل هم برخی پرونده ها را به شعب خاص قضائی می دهند. 5- جمعی از مراجع نيز با بسته شدن فضای سياسی به اين دليل كه ممكن است كار به آشوب بكشد موافق نيستند. 6- حتی اگر 50 در صد مردم پای صندوق های رای نيآيند، 35 در صد از 50 درصد بقيه به اصلاحات رای می دهند و اقليت در همان حد 15 در صد باقی می ماند.

چرا سنگ امام زمان را به سینه می زنند؟

هرگز در این 25 سال اینقدر امام زمان امام زمان نکرده بودند و مدعی نبودند که امام زمان به مجلس سر می زند. این بدان خاطر است که پشتوانه مردمی ندارند و به زور امام زمان می خواهند مردم را جلب خودشان کنند.

آنچه پس از 11 سپتامبر در افغانستان وعراق اتفاق افتاد قرار بود در ایران روی دهد. حتی موشک های کروز ایران را نشانه هم گرفته بودند. فقط انتخابات 2 خرداد این توطئه را خنثی کرد.آنها که می گویند اگر قانون را عوض کنیم مشکل حل می شود، باید به خاطر بیآورند که مگر کارهائی که اکنون می کنند مطابق قانون است که اگر قانون عوض شود دیگر نمی کنند. مسئله زور و قدرت است. آنها که فریاد مبارزه با فساد را سر می دهند، اگر واقعاً راست می گویند کافی است نظام دموکراتیک را مستقر کنند. فساد از 100 درجه می رسد به 3 درجه. بیش از 4/3 جامعه به طور قاطع به آزادی سبک زندگی اعتقاد دارد.

1- 80 درصد مردم در فقر و تنها 20 درصد در رفاه هستند 2- هر هفته به بهانه واگذاری به بخش خصوصی يا نبود مواد اوليه، كارخانه‌ها تعطيل و كارگران آنها اخراج مي‌شوند. 3- كارگران قراردادی از 17 درصد در سال 80 به بيش از 60 درصد در سال 83 خواهند رسيد. 4- با خروج كارگاه‌های 5 و 10 نفر از قانون كار مرجعی برای رسيدگی به مشكلات كارگران وجود ندارد 5- شركت‌های پيمانكاری نيروی انسانی بازار كار ايران را تسخير كرده اند و از كارگران در قبال استخدام چك سفيد امضا مي‌گيرند و بعدا از آن برضد كارگران استفاده مي‌كنند 6- حقوق تشكل سندكايی و اعتصاب و تظاهرات كارگران به رسميت شناخته نمي‌شود 7- تفكر خصوصی سازی صنعت ايران را به سمت نابودی مي‌برد