بازهم نفير مرگ است كه به گوش می‌رسد .بازهم سخن از سقوط وفروافتادن پرنده‌ای است كه شده است پرنده ی مرگ وهرروزه كسانی رابه وادی مرگ می‌برد .بازهم موج پيام تسليت مرگ وتبريك شهادت .بازهم گفتن ازاينكه اينان اين روزها به ياد ياران شهيدشان بوده اند و بازهم گفتن و گريستن و يا اين را گفتن كه هنوز در شهادت باز است و اين نعمت از ما گرفته نشده است .
تا چند بايد ماند وگريست . تا چند پرنده‌ها برخيزند و فرو افتند . گاه می‌گويند دركشور سازنده هم اين تعداد فروافتاده اند و نمی گويند كه درآن كشور از ميان چند فروند يكی فروافتاده است و اينجا از ميان چند فروند يكی يكی می‌افتند. آنان كه به ما به چشم بيگانه نگاه می‌كنند . آنان كه ما را درگرداب تحريم رها كرده اند . آنها كه ما را از داشتن باز می‌دارند . آنها درفروافتادن‌ها نقش دارند. اين ابزار از آن غربی‌ها است كه حالا به مدد سياست‌ها ی تند وتيز راهی پيش ما گذاشته اند كه اين نتيجه‌ای از آن است . برخی هم كه برطبل دشمنی می‌كوبند و ما را دربی خبری نگه می‌دارند دستی دركار دارند . ما نمی توانيم برای هميشه به دنيا و با ابر قدرت دنيا يعنی امريكا درحال دشمنی باشيم . كاش درآن زمان كه می‌شد اين گره گشوده می‌شد كه با كمال تأسف نگذاشتند ونشد.
رسيده ايم به زمستان سال هشتاد وچهار .امريكا شده است همسايه ی شرقی وغربی وجنوبی وشايد هم شمالی ما. برای ما نقشه می‌كشد . دركشورهای دنيا پيدا نمی شود كشوری كه خواهان رويارويی با امريكا باشد و ما هم چنا ن شعار می‌دهيم وچوب اين شعارها را مردم ما وكشور ما وخود ما خواهيم خورد . حالا ابزاری كه سال‌ها پيش امريكا به ما داده است فرسوده شده اند و چون امريكا نمی خواهد كشورهای اروپايی به ما هواپيما نمی دهند و چون ما مجبوريم برهواپيماهای فرسوده راه سفر درپيش گيريم وهمواره خطر فروافتادن را درذهن خود داشته باشيم . وهرروز خبر سقوطی ومرگی درگوش ما می‌پيچد وما هم عادت كرده ايم .سال‌ها است كه از زندگی كم گفته ايم ومردگان را از زندگان گرامی تر داشته ايم و اين شده است فرهنگ ما. اين فروافتادن كه فرماندهانی از سپاه را به كام مرگ برد آخرين نيست . خلبان كارآزموده وكمك خلبان توانا وسرنشينان آشنا نتوانستند از كام مرگ برهند . شايد جسارتی لازم باشد كه برای ماند ن كشور سياست‌ها دگر گون شود. هر چند كه بسيار دير شده است و حالا پيام‌ها خوبی نمی رسد . برخی روشنفكران غربی هم به تقلا افتاده اند كه پرده از كار بردارند و جهان را از خطری كه درراه است آگاه سازند. (نگاه كنيد به تحليل شوسودفسكی در شماره دوشنبه و سه شنبه گذشته پيك نت)

عجب تصادفی! درست در همان روزی كه خبر مربوط به نامه معاون فرهنگى و تبليغاتى دفاعى ستاد كل نيروهاى مسلح به مسؤولان رسانه‌ای كشور همچون رئيس صدا و سيما و وزير ارشاد منتشر شد كه محترمانه رسانه‌ها را از مته به خشخاش گذاشتن در قضيه سقوط C130 بازمی داشت، هواپيماي حامل فرماندهان عالی سپاه سقوط كرد .
همچون سقوط پيشين، از همان نخستين لحظه ابهام، تناقض و شايعه بر سر ماجرا سايه گسترد. با اين تبصره كه اين بار مواد اوليه برای تدارك شايعات و حتی تحليلهای سياسی فراهم تر است. چرا كه اولا اين دومين سقوط هواپيماهای نظامی در يك ماه گذشته است و ثانيا قربانيان حادثه، نه خبرنگاران و سربازان يك لاقبا، كه از فرماندهان عالی حكومت هستند و بعيد به نظر می‌رسد تداركات سفر آنان با شهروندان درجه دو از يك جنس باشد.
بحث من البته درباره چند و چون اين حادثه و شايعاتی كه درگرفته نيست. حرف من همان است كه در پی حادثه قبل، در مطلب «ومادراك مالشايعه» آوردم. صريحتر حرف پيشين اين است كه آزادی اطلاع رسانی به سود همه، حتی نهادهای نظامی و امنيتی است.
وقتی حادثه‌ای احتمالا عادی كه در آن جمعی از شهروندان قربانی شده اند، به هزار دليل امنيتی و ايدئولوژيك از دايره بحث عمومی خارج می‌شود و حتی توسط مقامات نظامی دستور ممنوعيت بحث درباره آن صادر می‌شود، بايد هم انتظار داشت كه دلايل واقعی و ساختاری حادثه مكتوم بماند و روزی گريبان همان نظاميان را بگيرد؛ چرا كه ظاهرا اين شتر را قصدی جز خوابيدن در برابر منزل همگان نيست!