تو، ترانه بارانی
دیدنت بهاران را ماند
در خزان نمی مانی
تو با نوازش دلها
عاشقانه می‌نویسی
از درد و ستم
زبان عاطفه را گشوده ای
بربال زمانه
انسانی از پرواز
شور‌بی‌پایانی
قفلی مانده بر دهان
آواز یک توفان
در قلب‌ها می‌مانی
ای عاشق گنج تاریخ
مرد میدانی