خواب و خیال باطلی درجمهوری اسلامی عمر دیرپا یافته است: گذشت زمان و فراموشی مردم!

این خوابی است 27 ساله که با امید به تعبیر آن، جنایات بسیاری در جمهوری اسلامی انجام شد و بدست زمان سپرده شد تا فراموش شود. زهرا کاظمی تنها یک نمونه از آنست. هنوز لاجوردی تحسین می‌شود و قتل عام کنندگان زندانیان سیاسی تکریم. آن که قتل کرده با نامی جدید به مجلس برده شده و آنکه فتوای قتل داده اگر سکانداری از سکانداران قوه قضائیه نیست و در حوزه علمیه قم دایرمدار، در مرکز اسناد و تحقیقات نشسته و یا دادستان کل کشور شده است. تا در براین پاشنه می‌چرخد چگونه می‌تواند انتظار چنگ انداختن به گریبان قاضی مرتضوی داشت؟ و پاسخ خون نا حق زهرا کاظمی را از او طلب کرد؟

اصلاحات فرصتی بود برای اجتناب ناپذیر نشدن یک انفجار. نخواستند و نتوانستند. گفتند " کار شب پا نه هنوز است تمام". آنچه تا سال 76 در سینه‌ها جمع شده بود و گفتن آنها الزاما به معنای یک انفجار اجتماعی نبود گفته نشد. نگذاشتند بگویند. نه تنها چنین نشد، که براین دفتر افزودند و دارند می‌افزایند. همیشه درایران اینگونه بوده و آن گاه که سد شکسته همه چیز را با خود برده است. ظرافت و ظرفیت جلوگیری از انباشت طلب‌ها و حرف‌ها در پشت سد حکومت درایران نبوده است. از بیم افشای حقایق و به زیر آمدن از قدرت ترسیده اند دریچه‌ها را باز کنند، و آنگاه که سد شکسته همه را با هم برده است.

زهراکاظمی، همچنان سمبل و نمونه حکومت قاتلین و مظلومیت مقتولین است. وقتی قاضی مرتضوی در هفته گذشته نامه به احمدی نژاد نوشت و از طرح دستگیری چاقوکش‌ها، اوباش، باج گیرها و... سخن گفت، همه آنها که گذشته را به یاد دارند پرسیدند: قاتلین و باج گیرهای سیاسی و اوباش مسلط برجان آدم‌ها در زندان‌های سیاسی را چه کسی قرار است جمع کند؟

آنچه در زیر می‌بیند، یک نمونه فراموش نشدنی است. داستان دادستان تهران و قتل در زندان اوین! دکتر زهرا کاظمی. ببینید:

http://www.pbs.org/frontlineworld/stories/iran/vid22004.html