احمدی نژاد روز گذشته در جمع تعدادی از جوانان برگزيده‌( كه عموما دانشجويان بسيجی بودند) سخنرانی كرد. سخنرانی او در عين حال كه مانند همه سخنرانی های ديگرش جنبه های عوامفريبانه و عاميانه داشت، حاوی اشاراتی بود كه بر مبنای آن بايد منتظر يورش های جديد فرهنگی به دانشگاه ها بود. احمدی نژاد كه دولت او اكنون و با فرمان جديد رهبر مجری گسترده ترين خصوصی سازی ليبرالی و حتی اولترا ليبرالی است، در سخنرانی خود گفت:

«دانشجويان ما بايد در حال حاضر عليه انديشه‌های ليبرال و اقتصاد ليبرالی فرياد بزنند. يك جوان بايد امروز بر سر رييس‌جمهور خود فرياد بزند كه چرا يك استاد سكولار به علت اين‌كه انديشه‌های دانشجو با وی همخوانی نداشته، به دانشجو نمره‌ كم داده است. »

رئيس جمهور نگفت كه اگر راست می گويد و عوامفريبی نمی كند چرا آن همه فرياد كارگران بيكار شده در خيابان ها و جاده ها، اطراف كارخانه ها، مقابل مجلس و حتی در همان ساعاتی كه او سخنرانی می كرد در مقابل وزارت صنايع عليه خصوصی سازی فرياد می زنند ايشان جدی نمی گيرد؟

احمدی نژاد در ادامه سخنرانی اش آن فرياد عليه ليبراليسم را به همانجا ختم كرد كه بايد می كرد و گفت:

«يكی از جوانان در اين جلسه اظهار داشت كه برخی از استادان ما دارای انديشه‌های سكولار هستند. من به اين جوان می‌گويم كه نظام آموزشی ما 150 سال تحت تاثير انديشه‌های سكولار و استكباری بوده، به نحوی كه به خودباوری و هويت توجهی نمی‌كرده و سعی داشته نظام سكولار و انديشه‌های سكولاريستی را در جامعه گسترش دهد. هزاران PHD را در اين زمينه تربيت كرده است و من خطاب به جوانان می‌گويم تغيير نظام آموزشی سكولار كه 150 سال حاكم بوده، كار سختی است و بايد به كمك هم اين كار را انجام داد. البته اقداماتی در اين زمينه شده، ولی كافی نيست و بايد با پشتوانه‌ی هم، اين اقدامات را گسترش دهيم. بدنه‌ دانشجويی ما بايد مطالبه‌گر باشد، بايد با مطالبات خود فضای جامعه را متحول كند! صراحت در بيان يك دانشجو مفيد است ولی دانشجو بايد در بيان مطالبات خود پا را از صراحت نيز فراتر گذارد و فرياد بزند. دانشجو بايد عليه انديشه‌های ليبرال و اقتصاد ليبرال فرياد بزند. برخی از اعضای هيات علمی در رشته‌های علوم انسانی به راحتی و صراحت اعتراف می‌كنند كه سكولار هستند و به مبانی دينی و جمهوری اسلامی اعتقادی ندارند، آنها سدی در برابر ورود اعضای هيات علمی نخبه و متعهد و مومن به دانشگاه‌ها هستند.

ديگر زمان آن گذشت كه دانشجوی ما سر اينكه عدس غذايش كم يا زياد شده صحبت و يا اعتراض كند. اكنون ما می‌بينيم كه اين فضا ديگر حاكم نيست و كمرنگ‌تر شده و دانشجويان ما برای مطالبات جدی و آرمان‌های جدی‌شان فرياد می‌زنند.

ما معتقديم نبايد مديران دانشگاه وارد بحث‌های سياسی شوند. قبلا چنين فضايی حاكم بود و ما در حال حاضر تلاش داريم اين فضا را كمرنگ كنيم و به نتيجه‌های خوبی نيز رسيده‌ايم.

جوانان ما در جنگ تحميلی برای دفاع از كشور به جبهه‌ها رفتند، خدای نكرده اگر در حال حاضر برای كشور ما اتفاقی بيفتد جوانان امروز ما نيز آماده‌تر هستند.»

آنچه احمدی نژاد در سخنرانی خود مطرح كرده در حقيقت دورنمائی است كه برای خودی تر كردن دانشگاه ها در نظر گرفته شده است. دانشگاهی غير سياسی، حتی فاقد تحرك صنفی برای غذا و خوابگاه. به سبك انقلاب فرهنگی كلاه بوقی سر استادان سكولار گذاشتن و از طرف ديگر اجرای بی چون چرای خصوصی سازی، تحت فرمان بانك جهانی. او دراين سخنرانی نمی گويد كه دانشجو عليه گران شدن نان، تورم، بيكاری تشديد شده، تجزيه و تقسيم جامعه به انواع بيخودی و نيمه خودی و سر برون آوردن يك "خودی” كه تازه از درون آن هم جمع خودی تر شكل می گيرد فرياد بزند.

اگراين انديشه ها زمينه تحقق بيابد، ما در آينده ای نزديك با آن فجايع و جنايات خيابانی و دانشگاهی روبرو خواهيم بود كه هدايت آن در كف دولت است.