عباس كيارستمی در آستانه شصت و شش سالگی، بعد از ساخت چندين فيلم كوتاه و بيش از يازده فيلم بلند، در تدارك ساخت فيلم جديدش در ايران است، اما اجازه نمی دهند. خودش نمی‌گويد و كسی هم نمی داند اين اجازه منتظر دستور كيست؟ آنهم برای كارگردانی كه بر صندلی داوری فستيوال های جهانی می نشيند و تشخيص جهانی دارد.

سالها قبل آيدين آغداشلوگفت:

من و كيارستمی در كلاس ششم و هفتم دبيرستان همكلاسی بوديم. پسربچه ای سخت ساكت و آرام، با پوستی تيره و بينی صاف و زيبا.  با وقار و تودار. هنر را دوست داشت و نقاشی را خوب می بيند. در او آرامش عبور و برقی را می‌بينی، درخشش گوهری گاه و بی‌گاه در افق شبی ساكت و…

در پاسخ آغداشلو كيارستمی گفت: تصويری كه آغداشلو از گذشته من ارايه ميدهد، كاملا درست است، اما كمترين شباهتی به شخصيت امروز من ندارد.

كارنامه او: شكل اول، شكل دوم. اولی‌ها، خانه دوست كجاست؟، مشق شب، طعم گيلاس، باد ما را خواهد برد و ...

او كه اين روزها 66 ساله شد، يكبار در گفتگوئی گفت: من فيلمهايم را بطور حسی ساخته‌ام، سبك كار چيزی نيست كه بتوان از پيش تصميم گرفت و بعد آنرا پياده كرد. دو باره كه به فيلمهايم فكر می‌كنم، می‌بينم بين آنها از نظرحفظ واقعيت‌ها نوعی شباهت و نقاط مشترك وجود دارد كه اگرعناوين آنها را برداريم ،همه دريك خط قرارمی‌گيرند و اين خط را من هيچ وقت با تصميم قبلی بوجود نياورده ام.