ديروز به نمايشگاه عکس احمد زاهدی رفتم و پرتره های کارگران افغانی گچ گرفته و آويخته بر ديوارش را تماشا کردم و از اينکه کسی از ما، در ميان اين شلوغ بازار ارائه "محصولات هنری" مدرن و پست مدرن به فکر وظايف فراموش شده ی انسانی مان بعنوان يک قوم، يک ملت و يا طبقه و قشر اجتماعی هست و دست خالی و تنها در اين راستا تلاش کرده، عميقا خوشحال شدم.
عکس های احمد زاهدی بدون بهره گيری از هر تکنيک يا فرمی و در نهايت سادگی عرضه شده اند. آن ها به يک معنا اصلا عکس نيستند، خود واقعيت اند. چهره هايی پر از معنا، پر از مفهوم و پر از رنج. احمد با نمايشگاهش خيلی چيزها را به ياد ما آورده است. من که ديگر نمی توانم شهر ها را مثل سابق نگاه کنم. ساختمان ها، خيابان ها، کوچه ها .... به راستی چقدر از شهرهای ما به دست کارگران عزيز افغانی ساخته شده است؟
امروز روزنامه سرمايه از قول يکی از دست اندرکاران "بازار" مسکن نوشته بود که با "اخراج" کارگران افغانی دستمزدها در بخش مسکن ده ها در صد افزايش يافته است - يعنی کارگران افغانی همه ی اين زحمت ها را با دستمزدی ده ها در صد کمتر انجام داده اند تا آقايان پول بيشتری پارو کنند. بگذاريد از بحث اينکه چرا آمدند و چرا از کشور اخراج می شوند بگذريم- اينکه آنجا و اينجا چه خبر بود و هست و سياست ها چگونه رقم خورده اند.
اين تنها سرنوشت آن ها نيست. خيل عظيمی از کارگران ايرانی نيز در کشور های ديگر آواره و مهاجرند تا شغلی بجويند و با سطح دستمزدی به مراتب کم تر، زندگی ای برای خود دست و پا کنند. بسياری از مردم آن کشور ها نيز ما را "افغانی" می بينند و می دانند. در نظام هرمی جهانی حاصل از دوران استعمار و نواستعمار که سطوح توسعه يافتگی غير عادلانه ای بر آن حاکم است، بسياری از مردم ناچار می شوند برای يافتن کار آواره ی کشور توسعه يافته تری شده و "افغانی" شوند.
رسانه هايی غير مسئول تلاش داشته اند افغانی های زحمتکش و مظلوم را جنايتکار و ... بنامند و آن ها را بدنام کنند. روزی نيست که خبری در اين راستا منتشر نشود. فکر نمی کنم اگر شاخص های جمعيت، حاشيه نشينی و بی سامانی و شرايط خشن زندگی را مبنا قرار دهيم و سطح وقوع جرم و جنايت را مقايسه کنيم، ما ايرانی ها چيزی از آن ها کم بياوريم. اينگونه تبليغات در همه جهان زمينه ساز ايجاد شرايطی ست که نهايتا به کاهش اجباری دستمزد کارگران مهاجر و طبعا و متعاقبا غير مهاجر بينجامد و حاشيه سود کسانی را بالا ببرد که برايشان خيلی هم فرق نمی کند از کدام قوم و ملتی بهره کشی صورت می گيرد.
اما ما که ريشه های مسائل را می دانيم و با نگاه متفاوت خود جهان ديگری را عميقا آرزو می کنيم، يک تشکر تاريخی به افغان ها بدهکاريم. احمد وظيفه اش را انجام داد، ما هم به او بپيونديم.

نوبت رسيده به
لباس پلنگی ها
سيامک زند

عشق به سندیکا

منصور اسالو

(رئیس هیئت مدیره سندیکای

کارگران شرکت واحد

 اتوبوسرانی تهران)

تو و دانش و عشق

در کنارم هستید

در جهل می سپردم راه

تو و بوسه و مهر

در خاطرم هستید

گل و غنچه وگلوله

در خاطرم بود

عشق هایم در هم تنیده اند

عشق به تو ،

عشق به مردم ،

عشق به خدا ،

عشق به عشق ،

عشق من به سندیکا ،

با عشق تو به من

چه جرمی مرتکب شدیم

وقتی که گفتیم و نوشتیم

دوست داریم

چه تلخ و چه شیرین بود

امروز هم محاکمه شدیم

به جرم سندیکا

لحظه لحظه رؤیاهایم

خاکستری و گاه سرخ

و پیراهنم زرد و نارنجی است

حال که با مردمم هستم

پیراهنم آبی است

به رنگ پیراهن

کارگران شرکت واحد

وکت و شلوار سورمه ای

به رنگ لباس رانندگان واحد

وچه با شکوه است

لحظه ای که سرود سر دهند

کارگران پیروز شرکت واحد

بازی های استشهادی

با سرنوشت

ایران و ایرانی

روز- حسین باستانی

پاکسازی
کردهای ايرن
 از ارکان حکومت