اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که انتشار رمان «سووشون» در سال 1348، حادثه ای بزرگ و یگانه در حیات ادبیات معاصر ایران بود: این رمان به یکی از نیازهای تاریخی جامعه ادبی ما پاسخی شایسته داد. «سووشون» با برخورداری از یک بازسازی معتبر و نیرومند، رسا و کارا و در عین حال ساده و بی تکلف، انبوهی از شخصیت های گیرا و آشنا، و این همه استوار بر بینشی عمیقا انسانی و برگرفته از فرهنگ ایرانی، جستجوها و تلاش های داستان نویسان ایرانی در طول ده ها سال را به ثمر رساند و سرانجام به خواننده ایرانی امکان داد تا در گونه رمان به بررسی و بازشناسی زندگی و سرگذشت خود بنشیند.

اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که کارنامه سیمین دانشور به این دستاورد بزرگ محدود نمی شود. بانوی فرزانه جامعه ادبی ما با نوشتن و ترجمه ده ها مقاله، رمان و داستان کوتاه، سهم بزرگی در سرزندگی و رونق و اعتبار ادب و فرهنگ و زبان زمانه ما داشت.

اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که چندین دهه آموزش و پژوهش او در زیبائی شناسی و تاریخ هنر در دانشگاه تهران، نسل هایی از دانشجویان و شنوندگان را با نظر و نظرگاه های تازه ای بر هنر ایران و بر مباحث هنرشناسی و زیبا شناختی آشنا کرد. در زبان و کلام او، زیبائی شناسی از دنیای احکام خشک و تعارف های قالبی و داوری های سیاه و سپید دوری می گرفت و به اندیشیدن و پژوهیدن در آفرینش هنری در جامعه می انجامید.

اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که بانوی فرزانه فرهنگ ما روشنفکری آزاده و بیدار بود: بنیانگذار (1347) و از جمله اعضای نخستین هیئت دبیران (1347- 48) کانون نویسندگان ایران، همواره و هم چنان در کانون و با کانون و کانونی ماند. آزاد اندیشه را پاس می داشت که باید بی هراس از سانسور و ممیزی، اندیشیدن و گفت و شنید و نوشت. قلم ها را شکسته و زبان ها را بسته نمی خواست. در استقلال و کوشنده و با درد زمانه زیست.

اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که از بزرگ بانوی زمانه بود، از تیره و خمیره آنان که در میان نابرابری ها و برغم همه سنت ها و آئین ها و پندارهای زن ستیزانه، برابری زن و مرد را جستند و خواستند و زیستند و آینده و آینده ها را آرام و بی هراس نوید دادند.

اکنون که دیگر با ما نیست به یاد بیاوریم که همدوران روشندل ها، همواره امید بود و چه در آن سال های اوج و فرود نهضت ملی ایران و چه در این راه و بیراهه های سال های انقلاب ایران، گوئی هم چنان و هر زمان، همچون درخت ها در پرسش از باد نشسته بود: "در راه که می آمدی، سحر را ندیدی؟" 

یادش بیدار.

 24 اسفند 1390/ 14 مارس 2012

اروند آبراهامیان- سیروس آرین پور- نعمت آزرم- داریوش آشوری- احمد اشرف- بهمن امینی- علی امینی نجفی- کاظم ایزدی- منیره برادران- رضا براهنی- علی بنو عزیزی- سهراب بهداد- شهرنوش پارسی پور- ناصر پاکدامن- آذر پورآذر- امیر پیشداد- نیره توحیدی- محمد توکلی ترقی- حمید رضا جاودان- محمد جلالی (م.سحر)- علی اصغر حاج سید جوادی- فرنگیس حبیبی- حسن حسام- محسن حسام- نسیم خاکسار- هادی خرسندی- فرهاد خسروخاور- لطفطی خنجی- اسماعیل خویی- جلیل دوستخواه- حسین دولت آبادی- قاضی ربیحاوی- ناصر رحمانی نژاد- نسرین رحیمیه- مجید روشنگر- سعید رهنما- ناصر زراعتی- رکسان زند- هوشنگ سباح پور- علی شیرازی- ساناز صحتی- رضا علامه زاده – آنا عنایت- محمود عنایت- رضا قاسمی- محمد قانون پرور- شهرام قنبری- علی قیصری- کیان کاتوزیان- محمدعلی همایون کاتوزیان- داریوش کارگر- فرهاد کاظمی- کاظم کردوانی- احمد کریمی حکاک- زریون کشاورزصدر- هوشنگ کشاورز صدر- منصور کوشان- مریم متین دفتری- هدایت متین دفتری- رضا مرزبان- فریدون معزی مقدم- بهروز معظمی- هایده مغیثی- اسفندیار منفردزاده - فرزانه میلانی- فرهاد نعمانی- مجید نفیسی- شهین نوانی- پرتو نوری علا- مهشید نوشیروانی- وحید نوشیروانی- هما نوشیروانی- بهمن نیرومند- شاداب وجدی- محسن یلفانی