از جمع فعالان و حاضران جنبش ملی دهه سی انگشت شماراني هنوز در صحنه باقی مانده‌اند. از ميان مليون و مذهبيون بيشتر و از جمع توده‌ايها، كه چپ ديگری را از آن دوران نمي‌توان شمارش كرد كمتر. اين حاصل جمع، هم ناشی از سن و سالي‌است كه بر همه گذشته و هم نتيجه تلفاتی است كه توده‌ايهای نسل دهه سی در جريان حوادث دهه شصت دادند. نام‌آوران و نام‌دارانی ديگر در صحنه نيستند و انگشت شمارانی كه باقی مانده‌اند، همچنان در محاق سانسور و كنترل امنيتی.  در اين حصار نيز، در مقايسه با مليون و مذهبيون ملی، محروميت همچنان بر توده‌ايها و چپ‌های غير مذهبی سنگينی مي‌كند.

در فراز و فرودهای شش سال گذشته، همه اين باقي‌ماندگان، هريك به فراخور اطلاع و آگاهی، حضور در حوادث و فضائی كه برايشان در مطبوعات وجود داشته حرف و سخنی گفته‌اند و منتشر كرده‌اند. گاه بعنوان خاطره و گاه بصورت گفتگو مصاحبه؛ و در سرجمع اين انتشارات و گفتگوها، نقطه پرگال تجربه و هشدارباش‌ها بر محور كودتای بيست و هشتم مرداد مي‌چرخيده‌ و بيم از تكرار دوباره آن در شكل و شمايلی ديگر.

طی نيم دهه اخير، نسل زخم خورده‌ای پا به ميدان گذاشته، كه با دهه سی و جنبش ملی ايران در آن سال‌ها يا با واسطه و يا بی واسطه آشنا شده است. از دهان آنها شنيده و يا از قلم آن‌ها حوادث را خوانده‌است.

اينها نيز با ارتجاع مذهبی درگيرند، همانگونه كه نيروهای مترقی دهه سی با آن درگير بودند؛ با توطئه‌های بيت رهبری و بخش‌هائی از نيروهای نظامی و فرماندهان آن درگيرند، همانگونه كه نسل دهه سی با توطئه‌های دربار شاهنشاهی و نيروهای نظامی وابسته با آن درگير بودند؛ مبارزان دهه سی اعم از مذهبي و ملی و غير مذهبی با مخالفان و خائنين بازمانده انقلاب مشروطيت و هموار كنندگان جاده قدرت رضاخان ميرپنج درگير بودند؛ نسل زخم خورده نيم دهه اخير نيز با ياران به ثروت و قدرت دست يافته و پشت به آرمان كرده دوران پيش و پس از انقلاب درگيرند...

مطبوعات تريبون اين نبرد است  همانگونه كه در دهه سی چنين بود. چهره‌ها و قلم‌ها در دو جبهه، اين نبرد را بازتاب مي‌دهند. همانگونه كه در دهه سی و جنبش ملی چنين بود. در آن دهه دكتر حسين فاطمی در مقابله با احمد دهقان سرمقاله‌های روزنامه “باختر امروز“ را مي‌نوشت و از جنبش ملی دفاع مي‌كرد و سيد نابكاری بنام “ميراشرافي“ در روزنامه‌“آتش“ نفت بر حريق كودتا مي‌پاشيد. در نيم دهه اخير سعيد حجاريان در كسوت روزنامه نگار به صحنه بازگشته و آب بر آتشی مي‌پاشد كه حسين شريعتمداری در روزنامه كيهان برپا مي‌كند. حيرت آور آنكه هم حسين فاطمی را به گلوله بستند و هم سعيد حجاريان را. هم او از مرگ جست و تا دم آخر متكی به عصا راه رفت و هم حجاريان نيمه فلج بر صندلی چرخدار به راهش ادامه مي‌دهد. اين مشتی از خروار است.

دو نسل از رهبران و روزنامه نگاران: مبارزان و رهبراني كه روزنامه نگار شدند و سياست و مبارزه را با قلم ادامه دادند و روزنامه‌نگاراني كه مشق سياست و مبارزه را ابتدا در روزنامه‌ها نوشتند..

سرگذشت مطبوعات يكصد سال اخير ايران، هرگز جدا از سرگذشت انقلاب مشروطه، جنبش‌‌ملی و خيزهای انقلابی نبوده‌است؛ حتی “ميرجعفرپيشه وري“ رهبری حكومت خودمختار آذربايجان نيز مديرمسئول و سرمقاله نويس خوش قلم روزنامه “آژير“ بود. همچنان كه سيدضياء انگليسی، رهبر پشت صحنه كودتای بيست و نهم اسفند و روی كار آمدن رضاخان هم مشق سياست را ابتدا از روزنامه‌ها شروع كرد. اين سيل قلمی كه اكنون و در نيم دهه اخير مطبوعات را با خود برده، سرچشمه‌‌ای خشك نشدنی دارد: قريحه سياسی و ذوق روزنامه‌نگاري مردم ايران.

اين نبرد را بازتابی هم در مهاجرت هست؟ دركي از آنچه آنجا مي‌گذرد، دراينجا وجود دارد؟

مي‌نشينند و بر مي‌خيزند، اما وقتی با خانه و زادگاه خويش بيگانه‌اند زحمت خود مي‌افزايند. كاروان در آنجا مي‌رود و در اينجا در گل مي‌نشيند. توفانی در فنجان و اقيانوسی در تلاطم.!

شنبه 31 فروردين 1381

در باره تركيب مجمع تشخيص مصلحت نظام حرف و سخن بسيار است و ترديد نيست كه بيش از اينها نيز در باره آن سخن گفته خواهد شد. دوران انتصابهای بی پاسخگو گذشته، گرچه هنوز هم كسانی نخواهند و يا نتوانند اين واقعيت را بپذيرند. همان گونه كه زمان پنهان شدن پشت شعارهای ضد استكباری و عمل و روش و منش استكباری داشتن گذشته‌است.

از جمله كسانی كه در باره اين مجمع و تركيب نوظهور آن، اخيرا و در واكنش به نظراتی كه در اين ارتباط در مطبوعات مطرح مي‌شود، هاشمی رفسنجانی هم اظهار نظر كرده‌است.

رئيس مجمع تشخيص مصلحت كه رهبر از درايت و مديريت وی در حكم انتصابش به اين سمت تمجيد كرده‌است در ديدار با فراكسيون كارگزاران سازندگی در مجلس ششم گفته‌است، كه مجمع و اداره كردن آن در قسمت اقتصادی با مصوبات مجلس مسئله‌ای ندارد، مصوبات و طرح‌های سياسی در مجمع مسئله ساز است.

همگان مي‌دانند كه هاشمی رفسنجانی، همچنان بر برنامه خصوصي سازی و ادامه تعديل اقتصادی پای مي‌فشارد و حضور كارگزاران سازندگی در جبهه دوم خرداد و در كابينه ائتلافی محمد‌خاتمی خود يكی از علل كشانده شدن دولت خاتمی به ادامه برنامه تعديل اقتصادی از يكسو و فشار به بخش راديكال اين جبهه و كابينه براي خنثی سازی مخالفت آنها با اين برنامه ‌است. بنابراين وقتی هاشمی رفسنجانی مي‌گويد: ما در مجمع وقتی مصوبات مجلس مطرح مي‌شود، در بخش اقتصادی مسئله‌ای نداريم، همه اصلاح طلبان واقعی كه رفُرم سياسی و اقتصادی را دو بال اصلاحات مي‌دانند بايد از خود سئوال كنند كه مجلس چه مصوباتی را مي‌گذراند كه مجمع تشخيص مصلحت مسئله ای با آن ندارد؟ مجمعی كه اكثريت قريب به اتفاق آن شامل طرفداران اقتصاد تجاری و زمينداری بزرگ، مدافعان حفظ قدرت اقتصادی و سياسی بنيادهای عظيم مالی و طرفدار حذف هر گونه نظارت دولت بر اقتصاد ملی است، چرا و به چه دليل با مصوبات مجلس مسئله‌ای ندارد؟ و اگر هم شوراي نگهبان، مثلا بر سر تقسيم بودجه ايراد داشته باشد، مجمع خيلی زود به اجماع رسيده و نظر شورای نگهبان را تائيد مي‌كند.

تكليف لوايح سياسی، مانند قصاص، تعريف جرم سياسی، تجديد نظر در قانون مطبوعات، هيات منصفه در دادگاه‌ها و مصوبات ديگری از اين دست كه روشن است. شورای نگهبان رد مي‌كند و مجمع تشخيص مصلحت هم نظر شورای نگهبان را تائيد مي‌كند و مجلس را زمين‌گير. مي‌ماند لوايح اقتصادي. ماهيت لوايحی كه طرفداران تعديل اقتصادی در مجمع تشخيص مصلحت نظام آن را تائيد می ‌كنند و بقول هاشمی رفسنجانی با آن مسئله‌ای وجود ندارند، نبايد زير علامت سئوال باشد؟ اگر مجمع با اين لوايح مسئله ندارد، هاشمی رفنسجانی مسئله ندارد، مجلس مدافع اصلاحات هم نبايد داشته باشد؟ همه اين ارگان‌ها نداشته باشند، مردم كه با اين لوايح مسئله دارند!

توضيح در موردبايگانی پيك

يادآور ميشويم مشكل مربوط به بايگانی پيك برطرف گرديده و اكنون همه صفحات شماره های قبل پيك از طريق بايگانی قابل مشاهده است