حزب عوامی‌ليگ، كه بنيانگذارش مجيب الرحمان بود، حزب مخالف دولت كنونی بنگلادش است. مجيب الرحمان رهبر استقلال بنگلادش از پاكستان بود و سالها زندانی دولت پاكستان. اين استقلال به قيمت يك جنگ خونين و كشتاری هولناك بدست آمد.

مجيب الرحمان كه تمايلات مائوئيستی داشت و سمبل ملی گرائی در اين كشور نو بنياد بود، در يك كودتای امريكائی به قتل رسيد و حزب او نيز قدرت را از كف داد.

حالا رهبری عوامی‌ليك را خانم "شيخ حسينه" برعهده دارد.

حكومت بنگلادش هم اكنون در اختيار خانم "خالده ضياء" است، كه نخست وزير بنگلادش، است و مخالف عوامی‌ليك. يعنی يكی در حاكميت و يكی اپوزيسيون حاكميت.

اوضاع سياسی بنگلادش هم متمايل به آغاز يك جنگ داخلی ديگراست. حادثه ای كه اغلب جابجائی حكومت ها در اين كشور فقير توام با آن بوده است.

مشكل اپوزيسيون و دولت، يك گره استثنائی هم خورده است. هر دولتی می‌تواند با اپوزيسيون وارد گفتگو شود و يا هر اپوزيسيونی می‌تواند پيشنهاد گفتگو بدهد و يا پيشنهاد گفتگو را بپذيرد، اما اين حادثه عادی سياسی از 10 سال پيش به اين طرف در بنگلادش ناممكن شده است. نه به آن دليل كه دولت نخواهد با اپوزيسيون گفتگو كند و يا برعكس آن، بلكه به آن دليل كه خانم ضياء الرحمان و خانم شيخ حسينه، از ده سال پيش به اين طرف با هم قهرند. نه حاضرند همديگر را ببينند و نه حاضرند با هم گفتگو كنند. ريشه های اختلاف هم ظاهرا به همان ماجرای كودتا و كشته شدن مجيب الرحمان باز می‌گردد.

يك خير بين المللی اگر پيدا شود و اين دو زن را با هم آشتی بدهد، شايد از زبانه كشيدن يك جنگ داخلی در بنگلادش جلوگير شود!