آن  رومئو و ژوليتی كه Zefferelli درسال 1968 ساخت، تاكنون ماندگار ترين و لطيف ترين فيلمی است كه از اين داستان عاشقانه ساخته شده است.

اولين فيلم رومئو و ژوليت در سال 1929 و درحاليكه هنرپيشه‌های هاليوودی در آن بازی می‌كردند روی پرده سينما رفت. هنرپيشه هائی كه در فيلم‌های ديگری ديده شده بودند و سن و سالشان فراتر از افتادن در دام عشقی سرشار از عطش نوجوانی بود.  " زافارالی” خيلی زود اين ناچسب بودن را فهميد و به همين دليل نيز از ساختن فيلمی و داستانی تكراری نهراسيد. او برای بخشيدن فضائی عاشقانه و لطيف به اين داستان به سراغ  دو نوجوان رفت. تاكتيكی كه بعدها برای فيلم "تی تانيك" نيز از آن بهره گرفتند.

هنرپيشه انگليسی در نقش رومئو "لئوناردو ويتينگ" و "اليويا هوسی” در نقش ژوليت. يكی 17 ساله و ديگری 15 ساله.

زافارالی نزديكترين تصوير شاعرانه را به طبع شاعرانه شكسپير در داستان رمئو و ژوليت بخشيد.

دوربين نگاه ببينده را به تازگی پوست دو نوجوان فيلم و به صدای تپش قلب انان نزديك می‌كند. زوايای دوربين به قدری باظرافت برداشت شده است كه شايد آنچه را كه شكسپير سروده است زافارلی در تصوير در ذهن بيننده فيلمش می‌سرايد.

فيلمبرداری در ايتاليا انجام شد. درخانه ژوليت در پس كوچه‌های ونيز. همان خانه سقف كوتاه و دو طبقه‌ای كه رمئو با طناب خود را از آن بالا كشيد و به ژوليت رساند.

شهرت فيلم "زارافانی” را موسيقی متن آن نيز ياری رساند و به آن جنبه جاودانگی بخشيد.   

آهنگ را "نينا روتا" ساخت و "گلن وستن " آن را خواند. خواننده‌ای با صدای "وكال".

تبعيض، كينه، جهل و تعصب، آميخته با انتقام و خشونت، تراژدی فراموش نشدنی رمئو و ژواليت است.