آخرين وداع

اين پست برای رنجی كه می‌برم:

هنگام كه تك زنگ تلفن به صدا در آمد و ديگر هيچ ، بايد می‌دانستم و دانستم كه لحظاتی پس از آن شاهد بصدا در آمدن ممتد آن خواهم بود . قرار بود صدائی تكيده ، شكسته و خسته ، با همه توان و رنجی كه می‌برد ، همه ابعاد فاجعه ائی كه بر ما رفته بود را بازگو كند . آن صدای محنت و تالم ، آن صدای شبهای بيداری و پرستاری ، آن سخنگوی ديگر شب و روزبيداران، از باز ايستادن قلب بزرگ و پر از رنج و زحمتت گفت . آتش گرفته ام ، آتش ، می‌دانی ؟

ازچند روز پيش كه خبر از وخامت نگران كننده حالت می‌رفت و تواز سخن گفتن باز مانده بودی و در مكالمات تلفنی تنها اشك بود كه بر چشمانت حلقه می‌زد بر من روشن بود و بايد می‌بود ، كه برخلاف سابق ، دل بزرگ وهميشه و همواره تو دارت ، می‌خواهد در آخرين لحظات حيات پر از اندوه و غم ، از ناگفتنی‌های بسياری بگويد . آتش گرفته ام پدر، آتش ، می‌دانی ؟

اين سوال كه پدردر پايان راه با چشمانی باز و پر از انتظارديدار، من را ترك خواهد كرد، دردی طاقت فرسابود . و تو با چشمانی باز رفتی .

اين انتظار تو را برآورده نكرده ام پدرم . اين را بر من ببخش

نتوانستم ، نمی توانستم ، نخواهم توانست

در آخرين وداع هزاران بار بر گونه هايت بوسه می‌زنم ، آرام بخواب .
فرزند تبعيدی تو