سيدنی پواتيه بيش ازآن كه هنرپيشه باشد، يك فعال سياسی و انساندوست است كه نقش مهمی در باز كردن درها به روی نژاد سياه در سينمای امريكا داشته است.

او در سال 1927 درميامی فلورديدا در يك خانواده فقيركشاورز بدنيا آمد. در  سن 11 سالگی همراه خانواده به باهاما مهاجرت كرد و در همين مهاجرت بود كه برای اولين بار با سينما آشنا شد. در شانزده سالگی به نيويورك رفت. بعنوان با ظرف شويی وسپس بعنوان مستخدم در يك سالن سينمای ويژه سياهان با هنرپيشگی آشنا شد و كم كم جای پائی برای خود باز كرد.

ازاينجا بود كه كار او در تئاتر سياهان اغاز شد و تاسال 1950 ادامه يافت. اواولين حضورش را درسينما در فيلم " هيچ راه رهايی، هيچ راه رهايی” آغاز كرد. اين فيلم كه داستان خشونت  توام با نفرت عليه سياهان امريكا بود، عملا سيدنی را به قهرمان سياهان باهاما تبديل كرد.

دردهه 50 او مهمترين فيلم‌های خود عليه تبعيض نژادی و آپارتايد را بازی كرد. "گريه"، "كشوردوست داشتنی” معروف ترين آنها، كه در دومی سيدنی در نقش نلسون ماندلا ظاهر شد.

زمانی كه مارتين لوتركنيك برنده جايزه نوبل شد، او نيز بعنوان اولين و تنها هنرپيشه سياه پوست برنده جايزه بهترين بازيگر اسكار شد.

او اولين مرد هنرپيشه سياه بود كه عشق بين نژادها را در فيلم "حدس بزن چه كسی امشب ميايد" از ممنوعيت خارج كرد.

بعد از ترور مارتين لوتيركينگ، در ميان سياهان متهم به محافظه كاری شد و در محاصره همين اتهامات به باهاما بازگشت و اين بار بعنوان كارگردان.

اخرين فيلم او در سال 1992 ساخته شد و در كنار رابرت ردفورد، در فيلم "كفشهای كتانی” به صحنه بازگشت.

در سال 2002 او ورابرت ردوفورد اسكار افتخاری را دريافت كردند. سيدنی نماينده دائم در يونسكو است و درسال 1997 سفيردرژاپن شد.