|
"پل سيمون" و "آرت گارفانكل" همكاری هنری خود را از
دوران دبيرستان، دردهه 60 آغاز كردند.
صدای مذهبی و بخاطر ماندنی " آرت" دركنار قدرت ترانه
سرايی و آهنگسازی سيمون از اين دو، چهره‌های موفق
موسيقی دهه 60 را ساخت. از اوائل دهه هفتاد، با افول
استقبال از كارهای جديد آنها، اين همكاری دو نفره نيز
مانند همه كارهای ديگر و مشترك هنری- سياسی به جدائی
كشيد. آنها نيز از هم منشعب شدند!
آخرين كنسرت كوتاه آنها برای حمايت از رئيس جمهور حزب
دموكرات امريكا " جرج مك گورن" بود. حتی صدای آنها نيز
نتوانست بخت را يار "مك گورن" كند. اين كنسرت دوراهی
جدايی آنها از يكديگر بود. سال 1972 پايان راه مشترك
بود.
ترانه "كوبا، بله- نيكسون، نه" آنها هرگز از تلويزيون
پخش نشد.
پس از جدائی، " آرت " به هنرپيشگی روی آورد كه درآن
چندان ندرخشيد . پل سيمون با تمام نيرو به كارش ادامه
داد و به همين منظور بسيار سفر كرد.
پل در كنسرتی با همكاری هنرمندان آفريقايی و گروه
معروف" ليدی اسميت مامبوزو" عليه نژاد پرستی در
افريقای چندين برنامه اجرا كرد.
تنها، پس از سالهای دراز، سرانجام اين دو نيز "رسيدند
همانجا كه بودند باز". يكبار ديگر در سال 1993 " آرت "
و "پل سيمون" با يكديگر همگام شدند و يك كنسرت دادند،
اما يخ‌های جدائی با اين كنسرت نيز ديگر آب نشد. در آن
سالهای جدائی و انشعاب، در درون هر يك از آنها "آرت" و
"پل" ديگری رشد كرده بود كه برای "آرت" و "پل سيمون"
دهه 60 بيگانه بود. جدائی دوباره و برای سالهائی كه
ديگر دراز نخواهد بود آغاز شد كه ادامه دارد.
|
