مقاله شيرين عبادی درنيويورك تايمز

حقوق بشر و دمكراسي

با حمله نظامی محقق نمی شود

شيرين عبادی پيرامون حقوق بشر درايران و رابطه مبارزه در راه آن با حمله نظامی احتمالی به ايران مقاله ای درنيويورك تايمز نوشته است. او مضمون اين مقاله را در گفتگوئی با راديو فردا بدينگونه و به فارسی بازگو كرده است:

حقوق بشر و دموكراسی دو خواهر دوقلو هستند و بايستی تواما با هم بزرگ شوند. آن دموكراسی كه از خارج صادر می شود و آن حقوق بشری كه از طريق هواپيماهای نظامی بر سر مردمی ريخته شود فاقد اعتبار است. مردم يك كشور بايستی برای تحقق دموكراسی و حقوق بشر مبارزه، فعاليت كنند و آن را به دست بياورند و در اين راستا هر نوع تهديد نظامی و يا حمله نظامی اساسا مغاير است با فلسفه حقوق بشر. در اين راستا مقاله ای من در نيويورك تايمز نوشتم. مضمون آن مقاله اين بود كه ضمن اين كه ما اعتراضاتی در جهت نقض حقوق بشر در ايران داريم، اما بر طرف كردن اين موارد را وظيفه ايرانی ها می دانم و معتقدم كه حمله نظامی و يا تهديد به حمله نظامی وضعيت مدافعان حقوق بشر را به مخاطره می اندازد و اين مبارزه را ديرتر به ثمر می رساند، زيرا كه باعث می شود هر نوع صدای آزادی خواهی به بهانه همسويی با مهاجمين خارجی در نطفه خاموش شود. بهانه می شود كه هر نوع آزادی خواهی را همسويی با دشمن تلقی كنند.

سازمان های حقوق بشری در ايران طبيعتا به آن قدرتی كه در اروپا و غرب هست نيستند، اما در محدوده زمان و امكاناتی كه داشتند، به هر حال توانسته اند وظايف خودشان را انجام دهند. مردم را با حقوق بشر آگاه كنند، فرهنگ حقوق بشر را در ايران اشاعه دهند و در اثر اشاعه اين فرهنگ است كه دموكراسی خواهی و تساوی طلبی در ايران به يك جنبش تبديل شده است.

مدافعين حقوق بشر عضو يك خانواده هستند، زيرا حقوق بشر مقوله ای است بين المللی و فرامليتی. مدافعين حقوق بشر هرگز چشم به قدرت های دولتی ندارند، چه دولت خودی، چه دولت بيگانه، بلكه آنچه كه طلب می كنند افكار عمومی است در سطح ملی و بين المللی.

در حالی كه خيلی ها داعيه حمايت از حقوق بشر را دارند، اما آن را نقض می كنند، در اين ارتباط من می توانم به زندان گوانتانامو اشاره كنم و ضمنا فقط آمريكا نيست كه با حقوق بشر به صورت استانداردهای دوگانه برخورد می كند، بلكه حتی اروپا هم در معرض چنين اتهاماتی قرار دارد. بسياری از كشورهای اروپايی دموكراسی را امری مقدس برای خودشان به حساب می آورند، اما خارج از مرزها به دموكراسی اعتقاد چندانی ندارند. مثلا با حكومت های غير دموكراتيك روابط گسترده تجاری و سياسی برقرار می كنند. معنای اين كار به مسخره گرفتن مردمی است كه در يك كشور غير دموكراتيك زندگی می كنند.