رجبعلی مزروعی دبير انجمن صنفی روزنامه‌نگاران، در مطلبی به مناسبت سالگرد انقلاب بهمن 57، اشاره ای دارد به وضع مطبوعات در ابتدای بنيانگذاری جمهوری اسلامی و مقايسه حال و هوای سياسی آن دوران با مطبوعات از نفس افتاده كنونی. او می گويد:

فعاليت رسانه‌ای ايران پس از انقلاب را به چهار دوره می توان تقسيم كرد:

سال‌های 57 تا 60 كه فضای بسيار بازی برای فعاليت‌های رسانه‌ای ايجاد شد و مطبوعات قدرت مانور يافتند. در اين دوره رسانه‌ها رشد كمی و كيفی چشمگيری نسبت به قبل از انقلاب داشتند. به نحوی كه مجموع تيراژشان در روز بيش از 3 ميليون بود، فضای صدا و سيما و خبرگزاري‌ها نيز در اين دوران باز بود و مردم نيز توجه ويژه‌ای به رسانه‌ها داشتند.

 با وقوع جنگ تحميلی و عملكرد گروه‌های مسلح در داخل كشور از سال 60 تا 68 اين فضا بسته شد. محدوديت‌های زياد اعمال‌شده در دوران جنگ طبيعی بود و فعاليت رسانه‌ای به ويژه مطبوعات به شدت كاهش يافت. مردم نيز كه عمدتا متوجه دفاع از تماميت ارضی كشور بودند به اين موضوع بهايی نمي‌دادند.

از سال‌های 68 تا 76 سومين دوره‌ فعاليت رسانه‌ای ايران است كه دوران باز سازی است. در اين دوران بتدريج فضای سياسی كشور باز شد و بار ديگر رسانه‌ها به ويژه مطبوعات رشد كمی و كيفی يافتند، به گونه‌ای كه از 300 مطبوعه در سال 68 به 700 مطبوعه در سال 76 رسيديم. اين در حالی بود كه مسائل كليدی در عرصه‌ مطبوعات مطرح مي‌شد.
پيروزی خاتمی در سال 76 و طرح اصلاحات در فضاهای عمومی جامعه به شكل‌گيری دوره‌ چهارمی در فضای رسانه‌ای كشور انجاميد. اين دوره تنها با دوران اول فعاليت رسانه‌ای پس از انقلاب قابل مقايسه است كه به شدت مردم به مطبوعات اقبال يافتند و بار ديگر تيراژ مطبوعات افزايش يافت.

پس از توقيف تعداد زيادی از مطبوعات در سال 79 اين روند دچار لطماتی شد ولی متوقف نشد تا جايی كه امروز مجموع مطبوعات 1300 تاست. به عبارت ديگر علي‌رغم محدوديت‌ها و مشكلات پس از سال 79 فضای به نسبت آزادی برای فعاليت رسانه‌ای وجود داشت. هر چند اين فضا سال به سال بسته‌تر شده است.

قانون مطبوعاتی مصوب شورای انقلاب، قانون مطبوعات سال 64 و اصلاح اين قانون در سال 79 توسط مجلس پنجم نشانگر اين است كه هر چه از صدر انقلاب دور مي‌شويم محدوديت‌ها برای مطبوعات افزايش يافته است. به عبارتی ديگر تغييرات وضعيت رسانه‌ها پس از انقلاب فارغ از تحولات درونی و پيرامونی جامعه نبوده و در نهايت شرايطی را به وجود آورده است كه به موجب آن، فضای امروز مطبوعات به هيچ‌وجه متناسب با ظرفيت‌های انقلاب و قانون اساسی نيست.

نفس قدرت كه خواهان اعمال نفوذ و اقتدار بر تمامی ابزارهای موجود برای تداوم خويش است، در عرصه‌ی رسانه‌ای نيز اعمال شده و عده‌ای قصد دارند با در اختيار گرفتن تمامی ابزارهای رسانه‌ای فكر و سياست خود را به جامعه تلقين كنند، از همين رو حضور رسانه‌های خصوصی را به ويژه در رسانه‌های صوتی - تصويری بر نمي‌تابند.