ابطحـــــی - مدتی است هر چندی يكبار دولتمردان آمريكا، و اخيراً دولت زنان! آن كشور، ساز تهيداتی نسبت به حمله و هجوم و يا فشار های متفاوت به ايران را كوك می كنند.

اين تهديدها را بايد از دو منظر مورد توجه قرار داد.

يك: اينكه دخالت خارجی همواره در تاريخ ايران اثر معكوس دارد و باعث انسجام ملت بزرگ و پر غرور ايران خواهد شد.

دوم آنكه: نبايد صرفاً بدليل اينكه آمريكا چنين تهديداتی را انجام می دهد، محتوای حرفهای آنان مورد بی توجهی قرار گيرد. به عبارت ديگر دادن بهانه بدست كسانی كه قصد زدن ايران را دارند، جای افتخار ندارد. بخصوص آنكه اگر در اثر اين تهديدها ملت ايران دچار آسيب شوند. حتی آسيب های اقتصادی و اجتماعی.

در بسياری از كشورها كه متهم به بی توجهی به حقوق بشر هستند، و عليه آنان قطعنامه منتشر می شود، مردم آن كشورها هنوز به رشدی نرسيده اند كه مسائل حقوق بشری يكی از مشكلات داخلی آنان باشد. مثلاً شايد نسبت به مسئله ی حقوق زنان عربستان سعودی مورد نقد بسياری از فعالان حقوق بشر باشد. اما در داخل عربستان هنوز جامعه ی عربی آن كشور، آزاديهای حداقل برای زنان را نمی پذيرد و از اين رو  بين فشارهای خارجی و حساسيت های داخلی هماهنگی وجود ندارد.

اما نبايد فراموش كرد كه جامعه ی ايرانی به دليل تمدن و سابقه و سوادی كه دارند، در داخل نسبت به حقوق بشر حساسيت ويژه ای دارند. زنان، جوانان، روزنامه نگاران، وبلاگنويسان، اقليتها و فعالان سياسی، همه از حوزه ی احقاق حقوق بشر، صاحب ادعا و حرف هستند. و فضای داخلی كشور، نمی پذيرد كه حقوق بشر، دموكراسی و آزادی، مورد بی توجهی قرار گيرد. به اين دليل به جای بی اعتنايی به مسايل حقوق بشر، و اعلام اين كه حقوق بشر، ابزار كار سياست پيشگان بين الملل است، بايد برای حفظ كشور از مشكلات و تهديدهای مسائل حقوق بشری و آزادی های اجتماعی و سياسی از اصلی ترين مسائل مورد توجه مديريت كشور قرار گيرد.

اين بهترين راه حل نجات كشور و حفظ مردم از آسيب های بيرونی است و اگر آن را جدی نگيريم، فضا را برای دخالت خارجی ها فراهم خواهد كرد.