«حسن روحاني» دبير شورای عالی امنيت ملی جمهوری اسلامی، بار ديگر مسئله كانديداتوری خود برای انتخابات آينده رياست جمهور موكول به تصميم نهائی هاشمی رفسنجانی برای آمدن و يا نيآمدن كرد. او ابتدا مسئله امنيت ملی را در گرو حضور مردم درانتخابات آينده بر شمرد و گفت:

انتخابات نمايش حضور و اقتدار ملی كشور است. الان ما در شرايطی از امنيت ملی قرار داريم كه چهار سال پيش در انتخابات قبلی قرار نداشتيم، نمونه‌اش همين پرونده‌ی هسته‌يی است.

حسن روحانی با احتياط بسيار به فاجعه تشكيل مجلس فرمايشی هفتم و عدم شركت مردم در آن انتخابات كرده و ضمن ابراز نگرانی نسبت به تكرار آن فاجعه گفت:
يك مقدار در باره انتخابات مجلس هفتم و حضور مردم پای صندوق‌ها تبليغات منفی و گسترده‌ای در رسانه‌های جهان شد. اگر در اين انتخابات اقلا 70 درصد واجدان شرايط رايشان را به صندوق‌ها بيندازند، فوق‌العاده موثر است و كمبودهای قبلي(بخوانيد فاجعه انتخابات مجلس هفتم) را هم - مسلما - جبران خواهد كرد.

اين حضور، روی همه‌ ابعاد خارجی ما تاثير مستقيم خواهد داشت و البته در چگونگی پيشبرد مسائل پرونده‌ هسته‌يی ما هم تاثيرگذار خواهد بود.

روحانی در پاسخ به اين كه در حضور يا عدم حضور شما، چقدر حضور يا عدم حضور هاشمی رفسنجانی موثر خواهد بود؟ گفت:

اين مسئله در حضور يا عدم حضور خيلی ها موثر است. مثلا همين‌هايی كه الان اعلام كانديداتوری كرده‌اند، اين حضور يا عدم حضور ايشان بي‌ترديد برايشان مهم است. به هر حال ايشان يك چهره‌ قابل احترام و مهم نظام و انقلاب است و حضور ايشان چه برای كانديداهای فعلی و چه آنان كه در فكر كانديداتوری هستند اهميت دارد.»
حسن روحانی در بخش ديگری از اين مصاحبه، از جمله درباره ضرورت درك واقعيت مربوط به مناسبات با امريكا گفت:

در ارتباط با مساله‌ آمريكا به نظرم با مساله ساده برخورد مي‌كنيم، يعنی مي‌گوييم آمريكا دشمن است و رويش خط مي‌كشيم.

ببينيد، آمريكا قدرت بزرگ تاثيرگذار در اقتصاد و امنيت است. همين حالا نگاه كنيد به شرق، غرب، شمال و جنوب، سربازهای آمريكايی حضور دارند و اين يك واقعيت است؛ واقعيتی كه ما نمي‌توانيم منكر شويم. آمريكا در سازمان ملل قدرت تاثيرگذار است. در آژانس مي‌بينيم كه چه مي‌كند و اين نشان مي‌دهد كه هر جا هست مزاحم ماست. پس نمي‌شود ساده از آمريكا گذشت. ما هم با او كار نداشته باشيم، او با ما كار دارد.

به اعتقاد من بايد فكر كنيم و دارای طرح و برنامه‌ای برای آمريكا باشيم. كافی نيست كه بگوييم دشمن ماست و مي‌توانيم با دنيای منهای آمريكا معامله كنيم. بايد در نظر بگيريم كه چه مشكلات گسترده‌ای را برای ما ايجاد مي‌كند و شرايطمان برای فعاليت‌های جهانی چقدر سخت مي‌شود.

هر كس مي‌خواهد رييس‌جمهور شود، بايد در اين رابطه فكر كند و برنامه داشته باشد. البته پيچيده است، اين طور نيست كه فقط بحث رابطه يا عدم رابطه باشد؛ صدها مساله وجود دارد كه بايد برايش طرح داشت. بايد مساله ما اين باشد كه چگونه مساله‌ آمريكا را مي‌شود در بلندمدت حل كرد. مساله اين نيست كه كسی بگويد اگر من رييس‌جمهور شوم دوساله و يا چهارساله و يا هشت ساله مساله‌ آمريكا را حل مي‌كنم، اين حرف گزاف و بي‌اساس است.
باز هم مي‌گويم بايد برای آمريكا برنامه داشت، برنامه‌ای در چارچوب اصول و منافع ملی خودمان.