نگاهی به صفحات حوادث روزنامه ها تامل برانگيز است. اخبار اين صفحات يك شاخص است؛ شاخص بيمار بودن امروز جامعه ايران. همانگونه كه وقتی ميزان آلاينده های محيطی از حد معمول بالاتر رفت، مهدكودكها و مدارس در سطوح دبستان و راهنمايی تعطيل شد و به بيماران قلبی هشدار دادند كه در منزل بمانند، به نظرم سطح وحشتناك و نگران كننده اخباری كه صفحات حوادث روزنامه ها را به خود اختصاص داده بايد زنگ خطری باشد. زنگ خطری كه مسئولين و دولتمردان را بايد به خود آورد. جامعه امروز ايران نياز به آسيب شناسی جدی دارد، ولی تعجب است مردان سياست آنچنان درگير برخوردهای مچ گيرانه سياسی با رقبای خود هستند كه نيم نگاهی به مباحث و مشكلات اجتماعی پيرامون خود ندارند. بالا رفتن ميزان خشونت های خانگي( اعم از كودك آزاری، كودك كشی، همسركشی، پدر يا مادركشی و... ) خشونت های خيابانی و اجتماعی يك "علامت" است؛ علامت تسری و توسعه خشونت در زوايای مختلف زندگی جامعه ايران. نمی شود همه چيز را به استكبار جهانی و دشمن خارجی نسبت داد. راستی مردان سياست هيچگاه به سهم خود در ايجاد چنين فضايی توجه داشته اند؟ امروز حوزه سياست، رسانه، فرهنگ و ... مملو از خشونت های گفتاری و نوشتاری است و هيچ كس به پيامدهای منفی اين خشونتها در جامعه توجه ندارد