وی با ارزيابی نگرش‌های توسعه‌ای موجود در كشور گفت: يك نوع نگاه اين است كه كشور از همه‌ی ظرفيت‌ها برای توسعه استفاده كند؛ به طوری كه با تلفيق ظرفيت‌های درون و بيرون، كشور به توسعه دست يابد؛ ويژگی اين نگاه در سياست خارجی اين است كه نمي‌شود دنيا را عليه خود شورانيد و با يك خطابه و نگارش يك مقاله به جنگ دنيا رفت و در داخل هم با دشمن‌تراشی نمي‌شود به راحتی مسايل داخلی را سامان داد.

نگرشی معتقد است كه درها را بايد بست و بدون توجه به دنيايی كه در آن زندگی كنيم و از آن‌چه كه در داخل هست استفاده كرد.

 روش‌های مواجهه با مسائل اجتماعی از سوی نگاه‌های ياد شده متفاوت است. اگر آستانه تحمل‌ها را بسنجيم يك سليقه با يك برنامه موسيقی و يا يك فيلم برآشفته مي‌شود و حتی آن را در حد يك بحران سراسری مي‌كشاند اما در مقابل از برخی جنايات به راحتی مي‌گذرد.
اين نگاه كه با بيرون آمدن تار مويی آشفته مي‌شود و آن را تجاوز به حريم اعتقادی تلقی مي‌كند، بايد نسبت به آدم‌كشي‌ها نيز توجه كند. برخي‌ها برای مقابله با يك ناهنجاری، خواسته يا ناخواسته اقدام به تكثير و توزيع آن در سطح جامعه مي‌كنند.

اگرچه ممكن است اين اقدامات انگيزه‌هايی ارزشمند داشته باشد، اما نمي‌شود يك اتفاق غيرشرعی و مذموم را با روش‌های مذموم برخورد كرد. كاركرد منفی را چه توجيه و چه تكثير كنيم، اشتباه است.