سردار قاليباف در جمع اعضاى جامعه‌الرضا (خراسانى‏هاى مقيم تهران) گفته است: من براى حضور در انتخابات قصد ارائه برنامه‏اى ندارم. به اندازه كافى در كشور برنامه وجود دارد. تيم خاصى هم ندارم. فكر خاصى هم براى دولت آينده نكرده‏ام. اگر راى بياورم، بعد از پيروزى، مفصل راجع به آن فكر خواهم كرد. من فكر مى‏كنم كشور احتياج به نظم و اقتدار دارد. بايد راجع همه امور حساب كشى كرد. هر كس بايد بفهمد جايگاهش چيست و مردم ديگر از نيروهاى سياسى كاملا خسته شده‏اند . در تاكسى و ساندويچ فروشى مردم مى‏گويند خدا پدر رضاخان را بيامرزد. "كشور نيازمند يك رضاخان است و من رضاخانِ حزب‌اللهى هستم."

اين كه سردار قاليباف بتوان رضاخان شود يا نشود، هزار و يك شرط در جامعه امروز ايران دارد، يك شرطش اين كه قوای نظامی كشور يكپارچه دراختيارش باشد. يعنی همان موقعيتی كه رضاخان داشت. البته رضاخان هم در ابتدا كه روانه ميدانش كردند نه طرح و برنامه داشت و نه می دانست به كجا می برندش. عقل دست روحانی انگليسی "سيد ضياء" بود و برنو(تفنگ سازمانی وقت ارتش و قزاق ها) دست رضاخان. اكنون نيز، ظاهرا كسانی خيال ايفای نقش سيدضياء را دارند و احتمالا قاليباف را با همين هدف جلو انداخته اند، غافل از آنكه در ميان نيروهای نظامی و سپاهی جمهوری اسلامی دهها رضاخان ديگر در نوبت ايستاده اند، همچنان كه شمار سيد ضياء ها در راس هرم حاكميت كم نيست.