داريوش مهرجويى، سازنده فيلم ماندگار "گاو" در همايش "نگاهی تازه به سيمای ايران" كه در شيراز برگزار شد گفت:

فيلم هاى جدى و خوبی هر سال در ايران ساخته مى شود، اما اين فيلم ها به نمايش عمومی گذاشته نمی شوند و مردم آنها را نمى بينند.

حضور فيلم های ايران در فستيوالهاى جهانى، خود گويای آنست كه، فيلم هاى ايرانى جدى هستند و جدا از جريان تجارت در سينما، حرفى براى گفتن دارند.

گاهى فرصتی به برخى فيلم هاى جدى براى اكران داده مى شود، اما اين فرصت ها بسيار كم است و تا مردم خبردار شوند از روى پرده برداشته مى شود. متأسفانه فضاى فرهنگى ما چندان فضاى انرژى زا نيست و بيشتر از آنكه ما را پُركند ما را بيشتر خالى مى كند. بنابراين راههايى براى شارژ دوباره بايد وجود داشته باشد. شيوه من خواندن كتابهاى فلسفى، روانشناسى و رمان است و اينگونه سعى مى كنم در فضاى فيلمسازى دوام بياورم و كارم تداوم داشته باشد. او كه برای دانشجويان درددل می كرد، در پايان گفت:

نسل جديد جوانان ايرانى هم اكنون از نظر فزونى آگاهى و شناخت دانش كلى، نسبت به نسل سى سال پيش پيشرفته تر هستند و آگاهى جامع ترى نسبت به مسائل سياسى، فارغ از نوع بروز آن دارند؛ اما كمى بى رمق شده اند.

مهرجوئی در باره فيلم خود گفت:

بعضى فيلم ها را به خاطر تأثيرى كه مى تواند روى مسأله اى بگذارد ساخته ام. مثل «دايره مينا» يا «بمانى».
در سينما خود فيلم مهم است، اينكه محتوايش از كجا مى آيد مهم نيست. حتى در سينماى مؤلف محتوايش براساس داستان، رمان يا طرح است و كمتر كارگردانى پيدا مى شود كه خودش فيلمنامه بنويسد، سينما اين آزادى را به فيلمساز مى دهد كه محتواى كارش را از هر كجا كه بتواند گير بياورد. مهم اين است كه انتخابش خوب و مناسب باشد.