قوانین تنها نوشته‌‏هایی بر روی کاغذ هستند، چنانکه مثلا در قانون اساسی ما سخن از آزادی بیان و مطبوعات آمده است ولی در عمل ما با سانسوری که در حوزه کتاب و مطبوعات می‌‏بینیم باید به این قوانین شک کنیم .

قوانین داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با قانون اساسی تطابق ندارد و فقط برای نظارت‌‏های داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به روی کاغذ آمده‌‏اند و اجرای این قوانین ناقض آزادی بیان در دنیای مترقی امروز است. مسوولان وزارت فرهنگ و ارشاد به دلیل اینکه اعمال نظرهای وزارت فرهنگ و ارشاد از سوی مجامع بین‌‏المللی و سازمان ملل مهر تایید را نخواهد گرفت، پای تبصره‌‏های داخلی را به این قوانین پیش می‌‏کشند و با این تبصره‌‏ها آزادی بیان و مطبوعات را زیر سوال می‌‏برند .

نظارت در همه کشورهایی که فاشیسم وجود دارد، اعمال می‌‏شود؛ چرا که فاشیسم همیشه در پی اشاعه افکار خود است و باید این افکار مورد بازبینی قرار بگیرند و این نظارت از سوی وزارت دادگستری اعمال ‌‏شود، ولی در ایران این موضوع فرق می‌‏کند . در کشورهایی که به ظاهر عقب افتاده‌‏اند و دولتمردان مردم خود را عاقل فرض نمی‌‏کنند؛ آنها به خود اجازه می‌‏دهند همه چیز را زیر تیغ سانسور ببرند که کشور ما نیز از این امر مستثنی نیست .