پاييز رفت. رمستونه. بيست و سه ساله شدم! چقدر زياد. فكرم نمی تونم بهش بكنم، چه برسه به زبونش بيارم. دانشگاه خيلی سوت و كوره. مثه خيابون، مثه روزنامه، مثه تاكسی، مثه اتوبوس.. انگار يه قرص مسكن قوی به همه دادن. ميان .می رن. دختربازی، پسربازی،  بنگ، حشيش،سيگار، حرفای خيلی چرت و پرت، حالا يه ذره چرت و پرت بود ايراد نداشت... خلاصه وضع اين شكليه. من سرم به كار خودمه. كارام و فكرايی كه بعضی وقتا به شكل جدی تو سرم مياد. انگيزه رو بايد پيدا كرد. معتقدم توی هر شرايطی امكان پيدا كردن انگيزه بره كسی كه يه آرمان يا اصلا يه هدفی داره تو زندگی آسونه. "آرمان" همون چيزيه كه تموم اين سالها جريان حساب شده‌ای در كار تخريبش بود تا روند حركت رو به اونجايی ببره كه می‌خواست... به هر حال پرسشها برا من خيلی زياده. بعضی وقتا به همه چيز شك می‌كنم و بعضی وقت‌ها هم يقين. خيلی سعی دارم كه نگاهی توام با مدارا و به قول معروف دموكرات مآب به اطرافم و نظرات مختلف داشته باشم، ولی كار خيلی سختيه. بايد در يك ميانه‌ای به هر حال حركت كرد و نوشت و حرف زد. از منفعل بودن بيزارم. از هوچی بازی خوشم نمی ياد...  "تقوای ما خاموشی نيست" و واقعا به اين مساله معتقدم. حالا چقدر بضاعت عمل كردن بهش دارم، هنوز نمی دونم... قرار نيست با هيچی چيزی رو به كسی ثابت كرد. قرار نيست كه هيچ اتفاق خاصی بيفته، قرار نيست ديگه كسی "چه گورا" شه... فقط بايد "انسان" بود. با همه پيچيدگی‌های انسانی و حركت در مرز اين انسانيت چقدر دشوار شده...انسانيت چقدر دشوار شده.