او می توانست یک رقصنده جهانی شود و یا با صدایش پول بسازد. اما بدنبال هیچیک از این دو نرفت. خواننده شد اما نه برای پولسازی.

 دولسه پنتس متولد پرتغال است. سال 1969. سال های دیکتاتوری سالازار در پرتغال و فرانکو در اسپانیا. وقتی فرانکو مرد و سالزایسم در پرتغال سقوط کرد، او دختر بچه ای بود که شاید هنوز صدایش خویش را هم کشف نکرده بود. سالهای قیام افسران چپ در پرتغال و بدست گرفتن قدرت و سپس بالا گیری اختلافات کمونیست ها و سوسیالیست ها و سرانجام از پلکان حکومت پائین آمدن.

 سال 1991 برنده جایزه ملی فستیوال صدای پرتغال شد.  صدای او با ترانه " لوسبتانا پایکساو" ار مزرهای پرتغال گذشته و برای نخستین بار به اروپا رسید. "لوسبتانا" سپس روی آهنگ ها و موسیقی فولکلوریک پرتغال کرد. یعنی موسیقی که بسیاری فکر می کردند مرده و با نسل ملوانان پرتغالی منقرض شده است. از ویژگی های "لوسبتانا" آنست که به زبان های مختلف و سبک های مختلف می تواند بخواند و اجراهای شناخته شده ای دراین زمینه دارد. با همین ویژگی بود که او توانست در52 مین سالگرد سازمان ملل درنیویورک، یکی از شنیدنی ترین مجموعه آهنگ های ملل جهان را در یک کنسرت اجرا کند. با همین موفقیت و استقبال مردم، کنسرت بین المللی سازمان عفو بین الملل را هم در سال 1997 به او اختصاص دادند. این کنسرت در مادرید برگزار شد. در اولین روز اتحاد فستیوال بارسلونا نیز او برنامه اجرا کرد.

البوم " لگریماس " یکی ازپرفروش ترین البوم های اودر تمام زمان ها درپرتغال است.

او با یکی از ترانه هایش بنام “A Canção do Mar”به هالیوود رسید و درفیلم " ترس پریما" با هنرپیشگی " ریچارد گیر" صدای اصلی فیلم شد.

ترانه ای را که می شنوید با "اندره بو چلی" خواننده تنور ایتالیا خوانده است. امید "پاواروتی" برای جانشینی خود.

زبان پرتغالی، زبانی بین المللی نیست، اما با این زبان چنان می خواند که شنونده زبان را فراموش می کند و با روح آهنگ و ترانه ارتباط برقرار می کند. گوش کنید!