هفته ای که رفت، همراه با آن مصطفی اسکوئی نیز برای همیشه رفت. بنیانگذار تئاتر آناهیتا در ایران و از پیروان مکتب استانیسلاوسکی. دراین سالها، در تنگدستی کامل زیست. چنان که درد و درمانش نیز با این تنگدستی گره خورد. دراین سالها که هیچ گرهی از تجار و واسطه ها فروبسته نماند، عجب می بود اگر امثال اسکوئی ها و هر آنکه دستی در اندیشه و هنر دارد دراین تنگنا گرفتار نمی آمد و نیآید!

پوستی و استخوانی بر شانه زخم دار بازیگران بنام تئاتر ایران به بهشت زهرا حمل شد و در قطعه هنرمندان به خاک. اشکی بر او و زاری برای هنر درایران.

عزت الله انتظامی بالای سر او گفت:

بسيار آسان بود كه مسئولان در طول حيات اسکوئی مكانی را برای او تهيه كنند تا او بتواند يك دانشگاه مقتدر تئاتری را در آن جا تاسيس كند. به هر حال اين جای تاسف دارد كه چنين هنرمندانی با اين وضعيت تاسف باری كه ما شاهد آن بوديم از جهان بروند.

یکی از بازیگران قدیمی تئاتر نیز در ارتباط با خاموشی ابدی اسکوئی متن زیر را برای پیک هفته فرستاده است:

بعنوان یک بازیگر قدیمی تئاتر از نسل بعد از اسکوئی که اتفاقا ایشان را هم میشناختم برایتان می نویسم که آنچه را خبرگزاری های داخلی- بویژه ایلنا- در باره اسکوئی نوشته بودند غلط بود و این یعنی بی خبری از بزرگان هنری ایران تا لحظه ای که آنها از این دنیا رخت بر می بنندند و تازه یادشان می افتد آنها هم بودند!

نوشته بودند حمید سمندریان و داوود رشیدی و سوسن تسلیمی از شاگردان سکوئی بودند.این غلط است و تصحیح آن هیچ چیز از ارزش اسکوئی کم نمی کند، تنها بی خبری نسل جدیدی از روزنامه نگاران ایران را نشان میدهد.  

من با سمندریان سالها کار کردم . دوست و رفیق 35 ساله من. سمندریان در آلمان مدرسه تئاتر "راینهارت" را دید. داوود رشیدی نیز در فرانسه درس تئاتر خوانده بود. آنها همه برای اسکوئی احترام قائل بودند و هستند اما شاگردان اسکوئی نبودند.

اسکوئی از طرفداران سبک "استانیسلاوسکی" بود اما شاگرد او نبود و خبرگزاری های داخلی زمان را ظاهرا فراموش کرده اند. اسکوئی 25 سال پس از مرگ استانیسلاوسکی بدنیا آمده بود! درستش اینست که اسکوئی با یکی از شاگردان بنام استانیسلاوسکی بنام "زواتسکی" کار تئاتر کرده و درس خوانده بود.