رمضان تمام شد. یعنی امشب افطار آخر است و فردا عید فطر و تعطیل عمومی. بهانه‌های ديدار نيز تمام شد. نه ديدار مردم و درو همسايه‌ها با هم،- كه هميشه برقرار است- ديدارهای سياسی. از انتخابات رياست جمهوری تا آغاز ماه رمضان نه فقط اصلاح طلب‌های خارج از حاكميت و به حاشيه آمده حاكميت نتوانسته بودند اينگونه دورهم جمع شوند، كه تصاحب كنندگان مجلس و دولت هم نتوانسته بودند ديدار مشترك با هم داشته باشند. گاه فاصله دو سفره افطار چنان كوتاه شده بود، كه می‌شد رشته قطع شده كلام در سر سفره قبلی را پی گرفت. حتی اگر اخبار اين ديدارها را دنبال می‌كرديد، انگاری گزارش يك  مجمع عمومی، همايش و يا چيزی شبيه كنگره جبهه واحد، اما گسترده را می‌خوانيد. در حقيقت، بجای جبهه مشاركت، يا جبهه دمكراسی و حقوق بشر و يا جبهه اعتدال و همه نوع جبهه‌های پيشنهادی ديگر، يكماهی "جبهه مشترك رمضان" تشكيل شده بود. سفره افطار كروبی جمع نشده، سفره افطار در جماران پهن شد و ديگ پلو را در آنجا آب نكشيده، در ... بار گذاشته شد. رهبر هم برای آنكه از غافله عقب نماند چند باری سفره انداخت. البته نه سفره آخری كه برای جمع و جور كردن خرابكاری احمدی نژاد انداخت و همه را به حسينيه خود فراخواند تا نمايش وحدت بدهد.

يكماه تمام، همه حرف‌های مهم، چه زيرگوشی و چه آشكار و علنی زده شد. حالا بايد ديد آنها كه زبان روزه را با بيان نگرانی از آينده ايران باز كرده بودند، پس از رمضان چه می‌كنند. ديدارها به همدلی ختم خواهد شد؟ از دل همه اين نشست و برخاست‌ها، يك جبهه بيرون خواهد آمد؟ يا در اولين پيچ- كه ظاهرا انتخابات مجلس خبرگان بايد باشد- باز اما و اگر‌ها شروع خواهد شد.

البته، از قلم نيفتد كه‌هاشمی رفسنجانی امسال نه سفره افطار ( به سبك كروبی و رهبر) انداخت و نه بر سر سفره‌ای رفت. و باز از يادمان نرود كه دولت و نيمه پر ليوان مجلس هفتم هم يك سفره جداگانه انداختند تا بتوانند سفره دلشان را نزد هم باز كنند. نمايش كاملی از وحدت مسلمين در جمهوری اسلامی، كه اگر چشم هم را نيآورند هنر كرده اند، حتی در ماه رمضان. از اين نمونه، بخوانيد حديث وحدت مسلمين جهان به رهبری جمهوری اسلامی را!!