هادی مرزبان تمرين نمايش «ملودی شهربارانی» نوشتة اكبر رادی شروع کرده است. او عزم را جمع کرده تا اين نمايش را کارگردانی کرده و تا آبان ماه روی صحنه ببرد.

خودش می‌گويد: بزرگترين و مهمترين دليل برای روی صحنه بردن نوشته‌های اكبر رادی اين است كه در نمايشنامه‌های او دو مسألة فقر و بی‌عدالتی مطرح است. از طرفی در اكثريت آثار اكبر رادی به دليل اين‌ كه جامعه‌شناس خوبی است اين مسأله با دقت كالبد شكافی شده و خيلی خوب به آن می‌پردازد. دليل آخر من هم اينست كه اين رادی نمايشنامه نويس قدری است.

يكبار در خانة هنرمندان رای «پايين، گذر سقاخانه» را نمايشنامه‌خوانی كرد. پس از پايان آن خيلی از هنرمندان خواستار روی صحنه بردن آن نمايشنامه شدند.، رادی به من گفت اين نمايشنامه را فقط برای شما نوشتم و قول روی صحنه بردن آن را به من داد. يك بار ديگر هم در سال 1378 ايشان نمايشنامه‌ای به نام «شب روی سنگ فرش خيس» را برای اجرا به من داد كه در آن زمان بازيگران قدری همچون جمشيد مشايخی، ايرج راد، فرهاد آييش، فردوس كاويانی و فرزانه كابلی و بسياری از هنرمندان قوی ديگر در آن حضور داشتند.

اوايل كه با ايشان كار می‌كردم يك مقدار اجرای دقيق متن برايم مشكل بود، اما پس از گذشت 22 سال ديگر كاملاً به هم اطمينان داريم و در اجرای نمايشنامه و تغييرات كوچك در آن به توافق می‌رسيم.

رادی معمولاً برای تمرين هر نمايشی سه الی چهار بار سر تمرينات حاضر می‌شود.

-  بازيگران را چطور انتخاب می‌كنيد و تمرين‌ها تا رفتن روی صحنه چقدر طول می‌کشد؟

من هميشه زمانی كه نمايشنامه را مطالعه می‌كنم بازيگرانی را در نظر می‌گيرم. اما پس از سه، چهار بار مطالعه ممكن است عده‌ای حذف يا اضافه شوند اما بطور كلی دو سه نفر هميشه در كارهای من ثابت هستند.

نمايشنامه مانند سيبی است كه روی درخت در حال رشد است هرچه بيشتر به آن رسيدگی شود زودتر بارور می‌شود. كارگردان هم در طول تمرينات بايد سعی كند موجود زندة خلاق درون بازيگر را خيلی زود بيرون بياورد و بارور كند. اما به طور كلی 2 ماه تمرين برای يك نمايش زمان ايده‌آلی است. ( وبلاگ سرمايه)