منصور اوجی ترانه سرای سالهای دور در مصاحبه كوتاهی با خبرگزاری‌های داخلی از سقوط ترانه در جمهوری اسلامی گفته است. او گفته:

هيچ چيزی در كشور ما در محور خود نيست؛ ترانه هم از آن جمله است. امروز شاعرانی كه به ترانه سرايی روی آورده اند، هرچند مقداری ذوق هم دارند، اما بيشتر به دليل نان خوردن اين كار را انجام می‌دهند. عده‌ی ديگر هم اصلا ذوق ندارند و بدون شناخت موسيقی و وزن چيزهائی را بنام ترانه روی كاغذ می‌نويسند.

امروز ديگر شاعران بزرگ ما مرده‌اند و شاعران فعلی نوه و نتيجه‌های آنان هستند كه بسياری‌شان اصلا شاعرانی قوی هم نيستند. در گذشته شاعران ما وزن و گذشته شعری را كاملا می‌شناختند و سپس ترانه می‌سرودند اما اينك بدون شناختن اين موارد تنها با كشاندن صدا ترانه را می‌خوانند.

قبل از انقلاب اول آهنگ را می‌ساختند و سپس ترانه را روی آن می‌گذاشتند، اما اينك اين طور نيست. كسی كه ترانه می‌گويد بايد هم ترانه، شعر و هم حال روزگار خود را بشناسد؛ نه اينكه دو كلمه را كنار هم گذاشته و بگويد اين ترانه است و بعد از مدتی فراموش شوند.  ترانه‌سرا ـ بايد ـ با تمام مواردی شعری، موسيقی، اوزان و كلام آشنايی داشته باشد. در اين صورت است يك ترانه ماندگار خواهد ماند و در آينده زمزمه می‌شود و خاطره‌ای از گذشته خواهد بود.