الهه، خواننده برنامه گلهای راديو ايران، اخير گفتگوئی در باره گذشته قبل از انقلاب و سالهای دوری از ايران كرده است. بخشی از اين گفتگو به مسائل مربوط به كنسرت وی در خارج از كشور و نقش مجاهدين خلق دراين ماجرا باز ميگردد. الهه می‌گويد:

پس از دو سال آموزش خواندن موسيقی اصيل ايرانی، در برنامه گلها به شنودگان راديو معرفی شدم. خواننده پيشتار خواننده زن اين برنامه در طول پانزده سال بودم. با  انقلاب كه خواندن زن‌ها ممنوع شد، خاموش شدم. يكی از راههای ادامه خواندن پيوستن به جمع خوانندگان لس آنجلس بود، اما اين كار از من ساخته نبود و نمی توانستم به آنها ملحق شوم. مناسبات جالبی در آنجا برقرار نبود.

... در سال 1994گروهی با من تماس گرفتند و ادعا كردند گروهی در اروپا هستند كه ميخواهند كنسرتی در اعتراض به ج.اسلامی برگزار كنند. گفتند از طرف مجاهدين حمايت ميشوند. من اطلاعات كمی از مجاهدين داشتم و آنهايی كه مجاهدين را معرفی می‌كردند می‌گفتند آنها مبارزين راه آزادی اند... مجاهدين شروع كردند به حمايت و محبت به من و تظاهر به اينكه واقعا از من پشتيبانی می‌كنند. البته حالا می‌دانم كه اين شيوه معمولی اين گروه برای بكارگيری نيروی جديدی بود. در همان موقع هم ميدانستم دروغ ميگويند، چيزی درون رفتار آنها گمراه كننده و فريب آميز بود...

 ادامه اين گفتگو، كه به رابطه مجاهدين خلق با الهه برای كنسرت درخارج از كشور بر ميگردد را يا روز جمعه در همين شماره پيك هفته و يا در شماره آينده خواهيد خواند.

-------------

بخش دوم

الهه در ادامه مصاحبه اش از دعوای قدرت در رهبری سازمان مجاهدین و فرقه ای عمل کردن آنها و مناسبات خشک بین آنها سخن می گوید و از حمایت احتمالی واشنگتن از مجاهدین برای مقاصد خود!

او میگوید در ایران جدید، همه ما پستی و بلندی هایی داشته ایم و ناچاریم خود را با ایران امروز وفق دهیم. مجاهدین هم بدون اینکه بنده دخالت موثری در روند حرکت آنها داشته باشم، جای خود را در تاریخ خواهند داشت و مردم در باره آنها قضاوت خواهند کرد، آنچه در باره خودم مطمئن هستم اینست که هنوز سال های زیادی مردم از صدای من لذت خواهند برد و از من نیز در تاریخ موسیقی ایران به نیکی یاد خواهد شد.  

(ما هر اندازه این مصاحبه تقریبا مفصل را  بیشتر برانداز کردیم، بیشتر به این نتیجه رسیدیم که بخش سیاسی آن را که مربوط به سازمان مجاهدین خلق است حذف کنیم، چرا که اعتبار الهه خواننده به کارهایی که در موسیقی ایران عرضه داشته سنجیده می شود و نه ارزیابی های سیاسی او. همانطور که خود نیز گفته است، تاریخ موسیقی باید در باره وی قضاوت کند، نه تاریخ سیاسی. ما گمان نمی کنیم آشنائی او به مسائل سیاسی ایران، پس از انقلاب نیز بیش از قبل از انقلاب - به تعبیر خود وی که نمی دانسته کدام گروه چه می کند و چه می گوید- باشد. درباره مجاهدین خلق نیز تاریخ سیاسی ایران قضاوت خواهد کرد و قضاوتی سخت نیز خواهد کرد، نه تاریخ موسیقی ایران و کارهای تبلیغاتی که با امثال الهه و مرضیه کردند. برخی اظهار نظرهای خانم الهه درباره مجاهدین خلق، گرچه می تواند از سوز دل هم برآمده باشد، اما کسانی را در جمهوری اسلامی خرسند می کند که آنها خود نیز همانگونه بر صندلی قضاوت بی رحم تاریخ خواهند نشست که رهبری سازمان مجاهدین خلق. پیک هفته نیز نه در پی خوش آمد این گروه است و نه در پی تبرئه مجاهدین خلق. به این دلیل است که مصاحبه خانم الهه را بسیار خلاصه کردیم و بدون پیرایه های سیاسی اش منتشر کردیم. ای کاش خاطراتی بیشتر را در باره موسیقی دهه 40 و 50 گفته بود تا بیان مطالبی که گفتن و طرح آنها می تواند تلاش برای باز کردن راه به  ایران تعبیر شود! به این ترتیب، این مصاحبه در همین که منتشر شده برای انتشار در پیک هفته کافی بنظر می رسد و دفتر آن بسته می شود.)