اخبار مربوط به حجاب و مقابله با بدحجابی زياد است. شايد بشود روزی حداقل دو سه خبر ناب در اين مورد در خبرگزاری‌ها و روزنامه‌ها و سايت‌های خبری پيدا كرد. از جمله اينكه دانشگاه آزاد تهران در بخشنامه‌ای به دانشكده‌هايش « نسبت به بدحجابی و عدم پوشش مناسب دانشجويان هشدار داد». و يا اينكه يكی از راهيافتگان مجلس گفته است: «در خصوص مبارزه با بدحجابی علاوه بر گشت‌‏های ويژه نيروی انتظامي, پليس 110 و دايره منكراتی اين نيرو نيز مسوول مبارزه با افراد بدحجاب در جامعه هستند».

اين خبرها را همينجا داشته باشيم و نگاهی به يك مطلب خواندنی و تامل برانگيز از وبلاگ مريم آريايی بيندازيم. اين خبرنگار گفته كه چند روزی تغيير پوشش داده است و چادر سركرده است. و بعد با تيزبينی يك خبرنگار برخوردهای ديگران را با انتخاب‌های خود، ديده، شنيده، و بازگو كرده است. آريايی گفته: «همه مردا حتی پسرايی كه زير ابروشونو برمی‌دارن از چادر خوششون مياد» ولی در مقابل برخورد زنان طور ديگر است: «می‌خوای عروسی‌كنی بهت گفتن چادری بشی؟...می‌خوای ارتقاء درجه پيدا كني(شغلی)؟ ... نون به نرخ روز خور! ...شايد هم پيام سوم تير رو درك كردی؟...» هر چند از همه تامل برانگيزتر اين است كه آريايی تجربه كرده: « تو يه هفته‌ای كه چادری بودم بيشتر متلك شنيدم البته اين يه نوع خشونت خيابونيه و فكر كنم اگه يه كار تحقيقی انجام بشه اين فرضيه قابل اثبات باشه كه خانمای چادری بيشتر مورد اين نوع خشونتا قرار می‌گيرن».
در ادامه مطلب هم اين خبرنگار از تجربه برداشتن چادر می‌گويد و برخوردهايی كه ديده و از همه جالبترش اين است: «يه مردی بهم گفت تا وقتی كه تصميم قاطع نگرفتی كاری انجام نده! . جالب بود كه همين آقا هميشه با شلوار كتون و تی‌شرت بيرون مياد و جديدا كت و شلوار می‌پوشه ... به نظر شما اون تصميم قاطع برای تنوع تو پوشش گرفته يا پيام سوم تير رو درك كرده ؟»
در جامعه افراد زيادی هستند كه در انتخاب نوع پوشش خود معذبند. اگر چادری باشند و به هر دليل بخواهند تغيير نوع پوشش بدهند، با واكنش‌های سرد و عجيب جامعه، به خصوص مردان مواجه می‌شوند. برای همين شايد تصميم بگيرند بر خلاف ميل باطنی خود همچنان چادری بمانند. از سوی ديگر اگر كسی بخواهد باز هم به هر دليلی -كه كاملا شخصی است- تغيير نوع پوشش دهد و چادر سر كند، با نوعی سرزنش مواجه می‌شود كه انگار واپسگرا شده است. انگار چادر يك پارچه جادويی است كه در چشم برهم زدنی تمام ويژگی‌های صاحبش را تغيير می‌دهد!
انتخاب لباس و نوع پوشش يك انتخاب شخصی است. اين را بيشتر ما در تئوری می‌دانيم و خيلی از ما تجربه كرده ايم كه به عمل درآوردنش مشكل تر از آن است كه فكرش را می‌كنيم. اما اين تمام مساله نيست. موضوع آن است كه حساس كردن جامعه نسبت به پوشش زنان يك نوع مانع تراشی برای حضور اجتماعی آنان است. زنان در هر انتخابی كه برای لباس خود دارند مورد قضاوت و بازخواست قرار می‌گيرند. هر چه حضور اجتماعی آنان پررنگ تر باشد، حساسيت‌ها به آنان بيشتر می‌شود (هنوز ماجرای عكس كت و شلوار خانم ابتكار يادمان نرفته). و اين به خودی خود ايجاد نوعی خودداری در زنان می‌كند. كه كمتر بيرون بروند، كه كمتر در جمع حاضر شوند، كه كمتر خود را در معرض قضاوت ديگران قرار دهند.

هيچ نگاهی توهين آميزتر از اين نيست كه انسان را موجودی بدانند برای به انحراف كشاندن جامعه (مردان). و زنان هر روز و هر روز در معرض چنين ديدگاه اهانت باری هستند.( وبلاگ انتخاب زنان)