هنر ما و اصالت آواز و موسيقی ما در بداهه خوانی و بداهه نوازی است؛ يعنی تمام اعتبار ما در اين بداهه ( خلاقيت لحظه ای ) خلاصه می‌‏شود؛ هنرمندی كه می‌خواهد بداهه نواز و بداهه خوان باشد، بايد كلاس رفته و رديف بداند و در آن واحد آهنگ بسازد و كار ارائه دهد. اگر ما بتوانيم كاری كنيم كه جوان ها تشويق به پی گيری آواز شوند و رديف، شيوه و بداهه پردازی را بياموزند، در واقع موسيقی ايرانی كه همان بداهه خوانی و بداهه نوازی است حفظ می‌شود. متاسفانه امروزه تكنولوژی در همه دنيا كاری كرده كه زياد به اصالت ها توجهی نمی‌ شود و كاروان تكنولوژی همه را به دنبال خود می‌كشاند.

شجريان در باره نقش انجمن موسيقی، خانه موسيقی و يا مركز موسيقی در رفع نگرانی خود گفت:

هنوزآنها هيج تاثيری نگذاشته اند و بايد در دراز مدت شاهد تاثيرات آن ها بود؛ چون ممكن است، اصولا برنامه هايشان برای رفاه هنرمندان و يا پشتيبانی از آن ها تنظيم شده باشد؛ اما ما تاكنون تاثير اين نهادها را بر خود موسيقی نديده ايم ؛ البته نااميد هم نيستم و كمی بايد صبر داشت تا تاثيرات آن ها را ببنيم.

شجريان درباره موسيقی پاپ گفت:

موسيقی پاپ ربطی به موسيقی ما ندارد، اما به هرحال عده‌‏ای به آن عادت كرده و عده ای از جوان ها هم دنبال آن هستند؛ ولی اين موسيقی هميشه نمی‌ تواند جوابگوی نيازهای عاطفی و روحيه جامعه باشد. به هرحال بخشی از موسيقی اصيل ما، آن نوع موسيقی است كه بتوان از طريق آن به دوران های گذشته و زنده كردن خاطرات سفر كرد.

مهمترين بخش آموزشی كشور ، راديو تلويزيون است؛ اين رسانه‌‏ها حتی از دانشگاه و مدرسه تاثير بيشتری در امور هنری و تربيتی دارند؛ چون در تمام خانه ها هستند و خانواده ها هم مدام جلوی تلويزيون حاضرند و اين رسانه بيشتر از محيط مدرسه و دانشگاه با مردم ارتباط دارد. راديو و تلويزيون در همه جای دنيا حساس ترين بخش آموزشی مملكت را عهده دار است؛ حساس‌‏ترين بخش‌‏های اقتصادی و سياسی و به طور كلی تمامی مسائل در اختيار راديو و تلويزيون است. پس اين رسانه‌‏ها در مورد مقولاتی چون هنر بايد خيلی دقت كنند و نمی‌ شود كه هر چه به دستشان رسيد، پخش كنند؛ بلكه بايد با برنامه ريزی و انتخاب موسيقی درست، در زمان و مكان مناسب اقدام به پخش آن كنند. اما در حال حاضر، متاسفانه برنامه های موسيقی را مثل پوشال لابه لای برنامه های راديو وتلويزيون جای می‌دهند كه اين كار زشت و توهين آميز است و همه چيز را خراب می‌كند؛ از قبل از انقلاب تاكنون، هنوز هيچ كدام از رسانه‌‏های مذكور، آن طور كه بايد حرمتی برای هنر قائل نيستند و توجهی به كاربرد هنر در جامعه و روحيه مردم ندارند. راديو و تلويزيون بايد همه نوع موسيقی خوب دنيا را پخش كنند تا مردم با موسيقی های خوب دنيا آشنا شوند؛ اما متاسفانه امروزه يك خواننده مد روز می‌شود و از صبح تا شب صدايش را از تمام رسانه های گوناگون پخش می‌‏كنند و بعد نوبت به ديگری می‌رسد.

مهمترين بخش آموزش موسيقی، موسيقی كودكان است كه متاسفانه الان چنين چيزی را نداريم و بايستی توجه زيادی به آن شود. ضمن آن كه برای يك كودك نمی‌ شود موسيقی” شجريان" گذاشت!

صدا و سيما بايد موسيقی را برای سنين مختلف، در ساعات مختلف و مطابق با ديدگاه های مختلف پخش كند.

در بخش ديگری از اين مصاحبه، شجريان در باره كنسرت با اركسترهای بزرگ، مانند كنسرت " چهلستون " كه با اركستر ملی به رهبری” فرهاد فخر الدينی” برگزار شد و دليل كنونی برای كنسرت با گروه كوچك گفت:

 در خارج از ايران ، بهترين شكل ارائه موسيقی، اجرا با گروه هايی باتعداد نوازنده كم است، اجرا با گروه های 12- 10 نفره كاربرد چندانی ندارد. تجربه اين سالها كه در خارج كنسرت داده ام نشان داده كه دو نوازنده قدر كه با هم همنوازی می‌كنند، برای خارجی ها دلنشين‌‏تر و جالب‌‏تر است. اما اگر بخواهم در ايران كنسرت دهم يا چند نوازنده به گروه خودمان اضافه می‌‏كنم و يا با اركستر بزرگ كار می‌‏كنم و در اين زمينه هيچ محدوديتی قايل نيستم.

فعلا كه حوصله نمی‌ كنم آواز بخوانم، يك مقدار بايد روحيه و انگيزه پيدا كرد، خواندن برايم سخت شده و هر چه" استارت " می‌زنم، روشن نمی‌ شوم! ( اين گفتگورا سحر طاعتی- ايلنا- انجام داده و پيك نت آن را مقداری تلخيص و تنظيم كرده است)