مردى به علت سوءظن به همسرش، او را پس از ۲۹ سال زندگى مشترك، در برابر ديدگان فرزندانش به قتل رساند و با تصور اين كه همسرش به او خيانت مى كرد، با كمال افتخار كشتن زنش را پذيرفت و اظهار ندامت نكرد.

نوعروس ۱۹ ساله اى قربانى توهم همسرش شد و با ضربات قمه جان خود را از دست داد و وقتى مأموران تحقيق پرونده ادعاى همسر او مبنى بر اين كه همسرش با جوانى به نام «شهاب» رابطه داشته را بررسى كردند معلوم شد شخصى به نام «شهاب» وجود ندارد.

مستخدم مدرسه اى به دليل شك به رابطه نامشروع همسرش با مدير مدرسه، او را به قتل رساند.

عروس جوانى پس از گذشت ۴۸ ساعت از پيمان زناشويى، توسط همسرش حلق آويز شد.

جسد مثله شده زنى كه شوهرش به او مشكوك شده بود در رودخانه كارون پيدا شد.

دختر ۱۷ساله پس از تجاوز از سوى يكى از مردان فاميل، توسط پدر و برادرانش به آتش كشيده شد، اولياى دم دختر، قاتلان را عفو كردند و گفتند او خودسوزى كرده است؛ متجاوز نيز آزاد است.

دختر ۱۵ساله اى كه پدرش فكر مى كرد مورد تجاوز عمويش قرار گرفته، سر بريده شد.

دختر ۱۳ ساله اى كه مورد تجاوز قرار گرفته بود، توسط برادرها و با كمك عمويش از بالاى كوه به پايين پرت شد.

دختر ۹ساله به دست پدرش به قتل رسيد. پدر در جلسه محاكمه مدعى شد كه «دايى مريم به او تجاوز كرده بود و من از شرف و ناموسم دفاع كردم. »،

 دختر ۱۲ ساله اى به خاطر همراه داشتن يك كارت تبريك بدون امضا كه نتوانسته بود ثابت كند كارت را از كجا آورده است، به قتل رسيد و...

اينها نمونه هايى از اخبار حوادثی است كه هر روزه در مطبوعات منتشر می‌شود.اگر نام اين بحران و توحش نيست، چيست؟

اين همه سوءظن از كجا آمده و اين همه خشونت از كجا سرچشمه ميگيرد؟

به سريال های تلويزيونی، به فيلم های كيلوئی كه با هدف غير سياسی كردن جامعه پشت سر هم اجازه نمايش می‌گيرند، به اخبار محاكم و زن ستيز قضات بازگرديد، به تحريكاتی نسبت به ناموس در مساجد و تكايا می‌كنند و پدران و برادران را تشويق به قتل می‌كنند.

و تازه آنچه را به عنوان نمونه خوانديد مبنای سوءظنى ناموسى داشته اند. بازگرديد به انگيزه های ديگر تا ابعاد جنايت و زن كشی در جمهوری اسلامی معلوم شود.