كاريكاتور و طرح؛ كوتاه ترين كلام است. با يك نگاه، يك سرگذشت، يك رُمان، دقيق ترين تفسير و گزنده ترين كلام را نه مستقيم كه غير مستقيم بايد در آن ديد. سالهای رياست جمهوری خاتمی و اوج و فرود مطبوعات مستقل و نيمه مستقل عرصه‌ای شد برای به ميدان آمدن اين هنر و استعداد.‌بی‌انصافی است اگر برخی از اين طرح‌ها و كاريكاتورها را اوج كلام نهفته در نوك تيزترين قلم‌ها نبينيم. نسل جوانی از طراحان و كاريكاتوريست‌های ايرانی به ميدان آمد كه ماندگارند، چرا كه يك دوران را به روی كاغذ آوردند. ماندگارند، زيرا آن كه قدم در اين وادی گذاشت، راه بازگشت ندارد. عادت نيست، عشق است. نگاه كنيد به زندگی درمبخش. با خطوط به مطبوعات دوران شاه آمد و هنوز با همان خطوط زندگی می‌كند. آن‌ها را با قلم خويش جابجا می‌كند و حرف نو می‌زند. حيف و صد حيف كه ميدان به شكوفائی اين هنر در ايران نمی دهند. خط‌های قرمز آن بسيار است. مثل دوران شاه. مثل زمانی كه گلوی توفيق را گرفتند و گوشه چشمی به مجله كاريكاتور نشان دادند كه طرح‌هايش با سياست فاصله داشت. شاه تاب آن را هم نيآورد و دستور تعطيلش را داد، چرا كه هر كنايه‌ای به او بر می‌گشت و او دشمن كنايه و اشاره بود!!

از ميان طرح‌ها و كاريكاتورهای اين دوران گاه نمونه‌ای را برای شما انتخاب خواهيم كرد. ازجمله دراين شماره كه طرح "بزرگمهر حسين پور" را انتخاب كرده ايم. در همين روزها در روزنت "ايران ما" منتشر شده است.

طرح او سخت سياسی است. شعری كه ما برایش گذاشته ايم غيرسياسی است.