ابطحی ـ  امروز تصادفی داشتم راديو مجلس را در مسيرم داخل اتومبيل گوش می کردم. نمی دانم چه اتفاقی افتاده بود که آقای حداد عادل رئيس محترم مجلس داشت در مورد حق مسلم که همان انرژی هسته ای باشد حرف می زد و اين که تمام ملت و مسئولان پشت اين مسأله هستند و آمريکا بهانه گيری می کند و اگر بهانه ی انرژی هسته ای هم نبود مسأله ی ديگری مثل حقوق بشر را بهانه می کردند. اين تحليل را در محافل خصوصی هم بارها شنيده ام که بعضی ها می گويند حالا که قرار است به هر بهانه ای مورد تحريم قرار بگيريم و پرونده ی ما به شورای امنيت برود، آبرومندانه ترين مسير، پرونده ی انرژی هسته ای است. قبول دارم آمريکا قصد بهانه گيری دارد. حتی واقعاً هم ممکن است که برای مسائلی مثل حقوق بشر اصرار به تحريم و بردن پرونده ی ايران به شورای امنيت را داشته باشد ولی قطعاً پرونده ای به نام حقوق بشر نمی تواند اجماع جهانی را ايجاد کند. وضع پرونده ی حقوق بشر در خيلی از جاهای دنيا بد است. همه آسيب پذيرند ولی تنها پرونده ای که می تواند دنيا را عليه ايران متحد کند – چنان که کرده است – و کشور را تا تحريم و مرز جنگ نظامی پيش ببرد پرونده ی هسته ای است. کره ی شمالی و عراق تجربه ی دوران معاصر است. اگر واقعاً آقای حداد عادل به اين تحليل ايمان دارد که پرونده ی حقوق بشر همان ظرفيت پرونده ی اتمی را دارد حتماً اشتباه می کند. اشتباهی که می تواند پرهزينه ترين اشتباه تاريخی و پرخسارت ترين آنها تلقی شود.