ابطحی ـ  ايران در دنيا و در داخل کشور روز پر خبری دارد. در همه ی دنيا، و به خصوص در حاشيه ی کنفرانس امنيتی مونيخ مسئله ی هسته ای ايران مطرح است و حداقل پذيرش تعليق تحريم در برابر تعليق غنی سازی ميتواند مورد گفتگو قرار گيرد. در داخل اما  توجه رسانه ای به راهپيمائی ۲۲ بهمن متمرکز شده است. جمعيت تظاهر کننده در تهران فوق العاده نبود، اما اصل مشترکشان حمايت از اصل انقلاب بود. به همين دليل اين جمعيت، تنها در سبد انقلاب قابل تحليل است. خيلی هاشان گلايه مندی های گوناگون و نگرانيهای متفاوت را همراه داشتند اما آن را به معنای ناديده گرفتن انقلابشان نميدانند. پلاکاردها و اوراق هسته ای هم بود ولی بيشتر از مراکز رسمی منتشر ميشد. کاملاً می شد فهميد که مردم عزت، اقتدار و آرامش می خواهند و بنا به طبع بلند ايرانی از قلدری های جهانی و به خصوص آمريکا آزرده هستند. اما پيام يادآوری انقلاب مردم از پيام مقاومت هسته ای بيشتر بود. خيلی از مردمی که امروز در تظاهرات بودند، اگر آمريکا حمله ی نظامی کند، حاضرند مسلسل به دست بگيرند و با اشغالگری بجنگند، اما حتماً همانها هم انتظار دارند مسئولان تدبيری به خرج دهند که آنان هم به جای جنگ، زندگی کنند. کاش مسئولان اين تحليل را بپذيرند و پيام متفاوتی از اين راهپيمائی حمايت آميز نگيرند.