ای کاش
دروغ
استخوان داشت!
حسين. ب

تظاهرات 22 بهمن امسال(85) حداقل در تهران خيلی كم جمعيت تر از پارسال(84) بود. پارسال، با اينكه هوا بارانی  و تا حدودی سرد بود، من نتوانستم براثر فشار جمعيت به خيايان استاد معين برسم. اما امسال به راحتی به ميدان آزادی رسيدم و ميدان هم تقريبا از همه خيابان ها خلوت تر بود. تازه من زمانی به ميدان رسيدم كه احمدی نژاد در حال صحبت بود. ميزهايی گذاشته بودند كه هر كسی می توانست در مورد خواست انرژی هسته ای  برای رئيس سازمان ملل متحد نامه بنويسد، اما در اطراف اين ميزها جز عده ای دانش آموز کم سن و سال کسی نبود.

اين يادداشت را نمی خواستم بنويسم اما از آنجا که ديشب در کيهان خواندم که نويسنده سرمقاله اين روزنامه ارقام واقعا اغراق آميزی را درباره اين راهپيمائی نوشته بود، اين چند خط را نوشتم. من نمی دانم اين روزنامه چه مرضی دارد اينقدر دروغ بنويسد، آن هم در باره ماجرائی که مردم خودشان چشم دارند و می بينند. شايد فکر کرده 13 بدر است و خواسته دروغ 13 را بنويسد! اين کاش دروغ استخوان داشت. اضافه کنم که همسرم نيز در حوالی ظهر از اتوبان تهران - كرج رد می شده و از آنجا ميدان آزادی و اطراف آن معلوم بوده است که اين هم دليلی بر خلوتی ميدان بود.

و باز از مشاهدات خودم بنويسم که اتوبوس هايی بودند كه افراد را از راهپيمايی باز می گرداندند. در اتوبان آزادگان، در جنوب شهر ديدم حتی يك چهارم اتوبوس ها هم  پر نبود. سرنشينان اين اتوبوس ها بچه های راهنمايی بودند. تعداد اتوبوسها زياد بود و اين هم می رساند که انتظار حكومت اين بوده كه مردم بيشتری شركت خواهند کرد. اتوبان آزادگان در جنوب تهران است و آن مناطق بسيار پرجمعيت است . تعداد قليل افراد نشان دهنده استقبال كم از مردم جنوب تهران در اين تظاهرات بود.