احمدی جنتی، طرفدار

یک تیرخلاص به صدام بود!

پس از اعدام مسئله ساز و توطئه آمیز صدام حسین، که اکنون ابعاد آن بتدریج در منطقه نمایان می شود، بخشی از سران جمهوری اسلامی در ایران مدعی شدن که صدام را کشتند تا پرونده جنگ علیه ایران گشوده نشود و دست امریکا رو نشود. از جمله کسانی که این ادعا را طرح کردند احمد جنتی دبیر شورای نگهبان و امام جمعه همیشه موقت تهران و طیف طرفداران او بود که در دولت احمدی نژاد حضور دارند و دستی هم به مطبوعات و خبرگزاری ها و صد البته دستی گشوده تر در سیمای جمهوری اسلامی. از جمله یارور همیشگی احمد جنتی، یعنی "دری نجف آبادی" که در زمان خاتمی بعنوان وزیر امنیت به وی تحمیل شد و بدنبال چند قتل زنجیره ای از کابینه وی اخراج شد. او سپس عضو هیات رئیسه مجلس خبرگان، رئیس بازرسی کل کشور و بالاخره دادستان کل کشور شد! او از جمله کسانی بود که 48 ساعت پس از اعدام صدام حسین در سیمای جمهوری اسلامی حاضر شد و طی گفتگوئی با ابراز خوشحالی از اعدام صدام همان ادعائی را مطرح کرد که در بالا آوردیم.

این ادعا یک ترفند تبلیغاتی است زیرا اگر رهبران جمهوری اسلامی می خواستند و می توانستند درباره جنگ عراق ادعانامه ای صادر کنند و آن را از طریق مجامع بین المللی دنبال کنند و یا به رئیس دادگاه صدام نامه بنویسند و دعاوی خود را طرح کنند، می کردند. نکردند زیرا این جنگ دو مرحله داشت. مرحله اول تجاوز عراق به ایران و مرحله دوم ورود ایران به خاک عراق و جنگ فرسایشی با شعارهائی که بارها در خطبه های نماز جمعه تهران تکرار شد و نام رمز عملیات جنگی بود. مثل "فتح کربلا" و "کربلای1"، "کربلای2" و.... گشوده شدن این فصل از پرونده جنگ ایران وعراق قطعا به سود ایران تمام نمی شود و از جمله دلائل بی توجهی به محاکمه صدام حسین نیز همین نکته بود.

اما، از آنجا که هرکس در تهران حاکم است فکر می کند آنها که محکوم به ماندن در خارج از کشورند حافظه و یا آرشیو ندارند، یک بخش از سخنرانی احمد جنتی در یکی از نمازهای جمعه او را می آوریم تا معلوم شود که آیا واقعا آنها که امروز می گویند امریکا صدام را زود کشت تا پرونده جنگ او با ایران باز نشود و با اسنادش به گور برود دروغ می گویند یا راست.

احمد جنتی در خطبه نماز جمعه 20 آبان 1384 خود این جمله به یادگار مانده را گفت:

«... دادگاه صدام مسخره است. ما در اول انقلاب هویدا را سر میز جلسه نشاندیم و بعد از رد و بدل شدن چهار جمله، یک تیر خلاص به او زدیم و...»