از هوشیاری

مردم ایران

همه بیاموزیم

امیرعلی لاهرودی
صدرفرقه دمکرات آذربایجان
.... بعد از پايان دوره رياست جمهوری اصلاح طلبان، اول انتخابات مجلس و مدتی بعد انتخابات رياست جمهوری برگزار گرديد و در هر دو انتخابات محافظه کاران پيروز شدند و حکومت يکدست در اختيار آنان قرار گرفت. علت پيروزی محافظه کاران را می توان چنين ارزيابی کرد که مردم خسته و کوفته در عالم سياست اين بار ارجحيت را به محافظه کاران دادند و شعارهای پوپوليست محمود احمدی نژاد در اين مرحله نقش مهمی ايفاء نمود. مردم کوچه و بازار به اميد اينکه احمدی نژاد با درآمد ارزی نفت سفره آنها را رنگين خواهد کرد به او رای دادند. اما طولی نکشيد که اين اميد و آرزو پوچ از آب در آمد. مضاف بر اينکه شعارهای ضد اسرائيلی و ضد آمريکايی احمدی نژاد نيز نتوانست نا اميدی مردم را برطرف کند.
انتخابات شوراهای شهر و روستا و انتخابات خبرگان رهبری نشان داد که مردم بر همه چيز آگاهند. بدين سبب است که احمدی نژاد نيز از بوته آزمايش سربلند بيرون نيامد. انتخابات نشان داد که تقسيم جامعه ايران به دو جناح اصلاح طلب و محافظه کار عميقتر می شود. سياست محافظه کاران به شبحی تشبيه می شود که بر فضای سياست ايران اثری از خود بر جای نمی گذارد.
در جهان کنونی دو موضوع عمده به شکل حاد مطرح است. اول دموکراسی و دوم زندگی انسانی. صدای دموکراسی در سراسر جهان طنين انداخته است. همه از دموکراسی سخن بميان می آورند و برای گسترش دموکراسی حتی به نيروی قهريه نيز متوسل می شوند. مردم ايران در اين انتخابات سخن آخر را زدند و نشان دادند که در تعيين سرنوشت جامعه ايران ايفای نقش در دست آنهاست. مردم می دانند که بدون استقرار دموکراسی در ايران نمی توان حکومت مردمی سر کار آورد و ثبات سياسی را در ايران برقرار نمود و از اين طريق از فرار سرمايه به خارج جلوگيری بعمل آورد و در عين حال زمينه مساعدی برای جلب سرمايه های خارجی فراهم کرد. چين و ويتنام نمونه بارزی است در تاييد اين نظر.
انتخابات شوراها بار ديگر نشان داد که ايرانيان مقيم خارج از درک صحيح حقايق موجود در ايران عاجز هستند. اگر چنين نبود نخبگان سازمانهای مهاجر انتخابات شوراها را تحريم نمی کردند. آنها از تاريخ نه چندان دور درس عبرت نگرفتند. تحريم انتخابات در دوره اول رياست جمهوری محمد خاتمی به بوته فراموشی سپرده شد. اکنون نيز خيال کردند که حکومت دربست محافظه کار مردم را از سياست دور نموده است و در اين انتخابات شرکت نخواهند کرد. اما برخلاف تصورات نادرست آنان مردم در صحنه سياست حاضر شدند (28 ميليون نفر) و گوش به توصيه دايه های مهربانتر از مادر فرا ندادند.
اکنون يگانه راهی که برای آينده ايران مطرح است نزديک شدن نخبگان سياسی به مردم است که در انتخابات محلی و سراسری شرکت کنند و گام به گام سنگر آزادی را از چنگ ارتجاع پس بگيرند.