گزارشی که از مجموع اطلاعات دو دهه تلاش اتمی ایران فراهم آمده

همه می دانند جز مردمی که از جیب آنها هزینه شده

از رویای برق اتمی

تا کابوس بمب اتمی

تلاش اتمی دو منظوره ایران، با سخنرانی علی خامنه ای (رئیس جمهور وقت) و با خرید 4 کلاهک اتمی از قزاقستان آغاز شد و اکنون مرکز نطنز می تواند اورانیوم مورد نیاز برای 5 بمب را در یکسال و نیروگاه اراک نیز پلوتونیوم مورد نیاز را برای سه بمب اتمی در سال تامین کنند.

گزارشی را که می خوانید، با استفاده از جستجو روی "گلوبال سرچ" تنظیم شده است. بموجب این اطلاعات، تقریبا میتوان گفت پیرامون برنامه اتمی ایران اطلاعاتی وجود ندارد که مجامع مهم بین المللی از آن بی خبر باشند و شاید بی خبر ترین افراد همانا مردم ایران باشند که از شکم آنها زده شده تا هزینه هائی که در زیر می خوانید تامین شود. امریکا و اروپا از همه این برنامه ها و حتی حدس و گمان هائی که به فرضیات باز می گردند نیز با اطلاع اند و اگر آنها را هنوز و بصورت رسمی منتشر نمی کنند، باحتمال قریب به یقین دراندیشه سود و زیان خود و مشغول معاملات پشت پرده خویش با یکدیگرند. سود و زیان و معاملات که به سر منزل برسد آنوقت آوار فرود آمده و مردمی که از همه جا بی خبرند، چوب اتمی را هم بدنبال پیاز بی خبری خواهند خورد. تمام افزايش درآمد نفتي ايران دراین سالها به چاه ويل اتمی سرازیر شده است. پول نفت نیز به همین دلیل نه در گذشته و نه در دولت احمدی نژاد بر سر سفره مردم نیآمد. مردم ايران هزينه هنگفتي تاکنون براي فعالیت اتمی پرداخنه و بیم آنست که هزينه هاي بسيار سنگين تري را نيز بپردازند. در کشوري که درآمد سالانه آن با ايتاليا، با توليد ناخالص يک ترليون دلار برابري مي کند، فقر و بیکاری و فلج تولید صنعتی و کشاورزی از جمله به دلیل گرایش نظامی – جنگی خفته در پشت برنامه های اتمی ایران بیداد می کند. ما اطلاعات محرمانه ای را منتشر نمی کنیم، این اطلاعات را صرفا با اندکی صرف وقت از روی "گلوبال سرچ" جمع کرده ایم و آن بخش هائی را هم که می توانست توجیه کننده اسرائیل مجهز به دندان اتمی باشد حذف کرده ایم، چرا که اسرائیل نیز خود مجرمی است متجاوز و اتمی. دراین گزارش می خواهیم همان کلام آخری را در برابر دیدگان قرار دهیم که حسین شریعتمداری و احمدی نژاد نوک زبانشان است و برای گفتن آن بی تابی می کنند. بخشی از حاکمیت که در قدرت نیز قرار دارد، نه به مردم حقیقت را می گوید و نه به بخش دیگری از حاکمیت که همچنان مدعی است فعالیت اتمی ایران صلح آمیز و غیر نظامی است، و یا تمایل دارد اینگونه باشد!

گزارش را بخوانید:

برنامه هسته ای ایران از زمان شاه آغاز شد. این برنامه شامل ساخت 20 راکتور هسته ای بود. دو راکتور که برای تولید برق در بوشهر آغاز شده بود با بمباران آن بوسیله عراق در طول جنگ ناتمام باقی ماند و بدنبال آن تمام فعالیت های اتمی ایران در طول جنگ به حال تعلیق درآمد. پس از جنگ برنامه اتمی ایران به ساخت 15 راکتور جهت تولید برق و دو راکتور تحقیقاتی محدود شد.

فعالیت های اتمی فعلی ایران زیر نظر رئیس جمهور و بوسیله فرمانده سپاه پاسداران، رئیس صنایع دفاعی ، رئیس سازمان انرژی اتمی پیگیری می شود و هدف آن دستیابی به انواع سلاحها کشتار جمعی از قبیل شیمیایی، بیولوژیکی و هسته ای علیه فشارهای آمریکا و دیگر دشمنان است.

ایران سال 1970 NPT  را پذیرفته و از سال 1992 به آژانس اجازه دسترسی به تأسیسات هسته ایش را داد. تا سال 2003 بازرسان هیچگونه گزارشی از تخلف ایران ارائه نداده بودند .

از پایان جنگ ایران و عراق ، تهران تلاش مضاعفی را برای دستیابی به سلاح های کشتار جمعی و موشک های بالستیک به کار برد و علاوه بر آن، تلاش های گسترده ای جهت توسعه نیروگاه های برق اتمی آغاز کرد. حاکمیت اعتقاد داشت که می تواند این دو برنامه را به صورت موازی پیش ببرد. ایران قصد داشت تا با اتخاذ سیاست هائی در چارچوب NPT جهت گسترش توان برق هسته ایش پروژه را در مسیری پیش ببرد که بتوان در زمان لازم، با استفاده از این دانش و تجهیزات سلاح اتمی تولید کند. در دهه 1990 حداقل بوسیله 9 شرکت اروپایی چنین تجهیزات و تکنولوژی با خاصیت دو منظوره به ایران فروخته شد. ضمن اینکه گزارشات تأیید نشده ای هم دال بر خرید چند کلاهک اتمی به وسیله ایران در دهه 90 وجود دارد. شواهد نشان می دهد که تلاش های ایران به صورت موازی در جهت غنی سازی هم اورانیوم و هم پلوتونیوم است. ایران مدعی است که در تلاش است با بدست آوردن چرخه کامل سوخت هسته ای از آن به صورت صلح آمیز استفاده نماید. اما همین چرخه سوخت در تولید سلاح های هسته ای نیز به کار می رود. به نظر می رسد که ایران مراکز هسته ایش را در سراسر کشور پراکنده کرده تا ریسک مورد حمله واقع شدنشان را کاهش دهد.

احتمالاً از سال 2006 به بعد امکان تولید بمب اتمی به وسیله اورانیوم در نطنز و پلوتونیوم در اراک وجود دارد. مرکز نطنز می تواند اورانیوم مورد نیاز برای 5 بمب را در یکسال تأمین کرده و نیروگاه اراک نیز پلوتونیوم مورد نیاز برای سه بمب اتمی در سال را تأمین خواهد کرد. اگر ایران به سلاح هسته ای دست پیدا کند تمام کشوهای منطقه را زیر فشار خواهد گذاشت. بسیاری از اعراب منطقه معتقد هستند که این ناعادلانه است که اسرائیل سلاح اتمی دارد. اگر کشوهای عربی بخصوص عربستان ، مصر و سوریه  بین دو قدرت اتمی ایران و اسرائیل محاصره شوند مطمئناً تلاش آنها برای دستیابی به گزینه های اتمی افزایش خواهد یافت و خاورمیانه وارد آن رقابت تسلیحاتی خواهد شد که ثبات منطقه متزلزل خاورمیانه را هرچه بیشتر به خطر خواهد انداخت.

جان کری کاندیدای ریاست جمهور آمریکا در سال 2003 اعلام کرد سعی خواهد کرد دایره امتیازات متقابل ایران و آمریکا را گسترش دهد. و در ژوئن 2004 کری اعلام کرد که در ازای دست کشیدن ایران از فعالیت های اتمی اش در اصفهان ، نطنز و اراک ، آمریکا سوخت هسته ای به ایران خواهد داد. و در مصاحبه 29 آگوست 2004 جان ادوارد پیشنهاد یک معامله بزرگ با ایران را مطرح کرد که طی آن آمریکا دست از مخالفت با نیروگاه بوشهر برخواهد داشت. و در مقابل تهران فعالیت های مرتبط با فرآوری اتمی خود را متوقف  کند و در صورتی که ایران این پیشنهاد را نپذیرد گرایش تهران به ساخت سلاح های اتمی قطعی خواهد بود و هم پیمانان اروپایی نیز علیه ایران با آمریکا متحد خواهند شد. او معتقد بود به دلایل عدیده یک ایران اتمی در منطقه تحمل ناپذیر است.

وضعیت تجهیزات مورد استفاده ایران به صورتی است که بدون کمک خارجی امکان سازماندهی آنها وجود نداشت. ایران به دفعات تلاش کرد تا غنی سازی اورانیوم و پلوتونیوم را به انجام رسانده و امکانات خود برای ساخت تسلیحات اتمی را توسعه دهد.

ایران در یک تلاش موازی دیگر، برای میان بر زدن مسیر دستیابی به سلاحهای اتمی تلاش کرد تا تسلیحات اتمی مورد نیاز خود را از زیرمجموعه های اتمی اتحاد جماهیر شوروی خریداری کند. گزارشی از دریافت غیرقانونی تسلیحات اتمی از سوی ایران ارائه نشده است. اما بعضی منابع خبری که تاریخشان به سال 1991 بازمی گردد اعلام کرده اند که 4 کلاهک هسته ای توسط ایران از قزاقستان خریداری شده است.

در کتاب "هزینه گزاف صلح" اثر یوسف بودانسکی وی مدعی است که در دسامبر 1991 ایران اولین خرید اتمی خود را از قزاق ها کرد. معامله شامل دو کلاهک 40 کیلو تنی قابل استفاده در موشک های بالستیک اسکاد زمین به زمین و یک عدد از نوع قابل حمل به وسیله میگ 27 و یکی در پوسته توپ mm152 بوده است . بخشی از این تجهیزات در اواخر ژانویه 1992 و مابقی چند ماه بعد به ایران تحویل داده شده است.

منابع رسمی در ایران هرگونه تلاش برای دستیابی به توانایی های تسلیحاتی هسته ای را تکذیب کرده اند، اما در فوریه 1987 در سازمان انرژی اتمی ایران رئیس جمهور وقت علی خامنه ای گفت : "در مورد انرژی هسته ای ما اکنون سخت به آن نیازمندیم. ملت ما همیشه از خارج مورد تهدید بوده است. حداقل کاری که ما در مقابل این خطر می توانیم انجام دهیم این است که به دشمنان خود نشان دهیم که ما توان دفاع از خود را داریم. بنابراین هر قدم که شما اینجا برمی دارید گامی است در راه دفاع از کشور و انقلابمان . با این ذهنیت شما باید سخت کار کنید و با بیشترین سرعت."

هاشمی رفسنجانی رئیس جمهور ایران نیز در فاصله سالهای 1989 تا 1997 در سخنرانی 14 دسامبر 2001 که شدیداً تأکید داشت که تلاش ایران برای دستیابی به سلاح اتمی را به ممانعت از حمله اسرائیل مربوط کند گفت: " اگر یک روز جهان اسلام به تسلیحاتی شبیه آنچه اکنون اسرائیل در اختیار دارد مجهز شد آنگاه استراتژی امپریالست ها با شکست مواجه خواهد شد، چرا که فرستادن حتی یک موشک به درون اسرائیل همه اسرائیل را نابود خواهد کرد، و در مقابل تنها بخشی از جهان اسلام آسیب خواهد دید. غیر عقلانی نخواهد بود اگر به آن به چشم یک فرصت نگریسته شود. به همین دلیل است که آمریکا به کوچکترین پیشرفت تکنولوژیکی ایران نیز حساس است و آنرا به دقت زیر نظر دارد . اگر یک کشور آزاد اسلامی در مورد دیگر سلاح ها بیاندیشد سریعاً از حرکت او جلوگیری به عمل می آید" . و آیت الله مشکینی رئیس مجلس خبرگان در سخنرانی نماز جمعه 8 دسامبر خود در شهر قم گفت: "شما باید به دنیا بفهمانید که اسرائیل ستمگر و اشغالگر بوده و باید نابود گردد " در تلویزیون دولتی ایران در 11 دسامبر خالد مشعل رئیس گروه حماس گفت وقایعی شبیه روز قدس عاملی است که باعث افزایش مقاومت مردم شده و به فلسطینی ها نشان میدهد که مردم ایران پشت سر آنها ایستاده اند و از آنها حمایت می کنند .

علی شمخانی وزیر دفاع  وقت ایران در یکی از سخنرانی های مربوط به روز قدس گفت: اگر اسرائیل دست به اقدامی بزند پاسخی دریافت خواهد کرد که دولتمردان اسرائیل نتوانند حتی تصورش را بکنند . تلویزیون الجزیره در چهارم فوریه 2002 گزارش داد شمخانی ، ضمناً گفته است"اقدامات خود حرف خواهند زد".

شرایط نامساعد اقتصادی ایران تا حدودی گسترش امکانات نظامی ایران و برنامه تسلیحات اتمی ایران را دچار رکود کرده بود. البته تحریم های آمریکا علیه ایران نیز به شدت گزینه های ایران را محدود ساخته بود و ایران اجباراً برای تأمین نیازهای نظامیش به کشورهای اروپایی و آسیایی روآورده بود .اواسط دهه 90 میلادی بدهی بین المللی ایران بالغ بر 30 میلیارد دلار بود. اما افزایش بهای نفت در سال 96 فشارها را تا حدودی کاهش داد و سرمایه گذاری ایران در بخش نظامی افزایش پیدا کرد. روسیه ، چین و کره شمالی نیازهای ایران را با فروش تانک های T-72 ، زیردریایی های KILO-CLASS و موشک های بالستیک تأمین می کردند. خرید زیر دریایی ها و قایق های موشک انداز مدرن و تجدید قوا در سواحل خلیج فارس و افزایش توان ناوی ، توانایی ایران را برای کنترل معبر استراتژیک عبور کشتی ها از منطقه  به شدت افزیش داد.

در اوایل دهه 90 به نظر می رسید که ایران قصد دارد با سرمایه گذاری منابع قابل توجه، قوای نظامی خود را با تأسیس یک نیروی هوایی بزرگتر، لشکرهای زرهی جدید و توسعه واحدهای توپخانه، افزایش دهد. آنچه عملاً اتفاق افتاد از بیش بینی ها خیلی ضعیف تر بود. مدرنیزاسیون نیروی هوایی با برنامه های روسی نسبتاً کمی اتفاق افتاد. ایران تکنولوژی هسته ای خود را از شرق و غرب هر دو تأمین می کرد. روسیه و چین امکانات مورد نیاز جهت گسترش توان اتمی ایران را در اختیارش گذاشتند . در اوایل دهه 90 ، ایران تجهیزات هسته ای دو منظوره را از اروپا ، چین ، روسیه و کشورهای جهان سوم خریداری کرد. بخشی از این تجهیزات می توانست در غنی سازی اورانیوم جهت تولید سلاح اتمی مورد استفاده قرار گیرد. ایران همچنین تلاش گسترده ای را در آموزش متخصصانش در ایران و دانشگاه های غرب به کار گرفت. در اواخر دهه نود گمانه زنی ها حکایت از تأمین زیرساخت های مور نیاز از سوی ایران و امکان دستیابی ایران به سلاح اتمی ظرف چند سال آینده بود و در آوریل 1984 سازمان اطلاعاتی آلمان غربی گزارش داد که ایران ظرف دو سال آینده توانایی ساخت سلاح اتمی را خواهد داشت، اما به نظر می رسد که این گزارش مبالغه آمیز بوده است. در سال 92 آمریکا و اسرائیل مدعی بودند که ایران بین سال 2001-2005 بمب اتمی خواهد ساخت.

در هشتم ژانویه 1998 ، محمد خاتمی رئیس جمهور وقت ایران گفت که ما قدرت هسته ای نیستیم و هیچ علاقه ای هم به آن نداریم اما آگاهان معتقد بودند که رییس جمهور ایران مدیریت برنامه های هسته ای را در اختیار ندارد. در سال 2000 با آنالیز اقدامات گسترده ایران جهت دستیابی به تسلیحات و مواد هسته ای در بازارهای جهانی سازمان امنیت آمریکا مدعی شد که ایران اکنون توان تولید بمب را دارد. در گزارش دهم نوامبر 2004 روزنامه وال استریت ژورنال اعلام کرد که منابع رسمی اروپایی اعلام کرده اند که ایران 5 تا 6 سال با تولید سلاح اتمی فاصله دارد . تأکید دول اروپایی بر تعلیق غنی سازی در جهت اطمینان از عدم پیشرفت ایران در دستیابی به سلاح اتمی بود. ضمن اینکه آمریکایی ها در سال 2004 مدعی بودند که ایران یک سال با ساخت بمب فاصله دارد و اعلام کردند که ایران مواد لازم برای ساخت یک بمب  حداکثر تا اواسط سال 2005 را دارد . روزنامه اورشلیم پست در اول آگوست 2005 گزارش داد که ایران تا قبل از سال 2008 بمب اتمی خواهد ساخت. البته بعضی از گمانه زنی ها هم 2012 را زمان دستیابی ایران اعلام کرده اند.

سلاحهای هسته ای پاکستان یکی از افتخارات مردم این کشور محسوب می شود و عبدالقدیرخان پدر اتمی پاکستان کسی که این برنامه ها را برای مدت 25 سال هدایت کرده است. جزء اسطوره های مردم می باشد. عبدالقدیرخان که یک متالوژیست تحصیلکرده آلمان می باشد از می 1972 تا دسامبر 1975 در یک لابراتوار تحقیقاتی به اسم FDO مشغول کار شد. FDO مدیریت کنسرسیوم URENCO که فعالیتش در زمینه تجهیزات اتمی بوده را به عهده داشت.  کنسرسیوم هلندی آلمانی انگلیسی URENCO به خصوص در زمینه غنی سازی در هلند فعالیت می کرد . که عبدالقدیرخان نیز در یکی از ادارات آن کار می کرد. در سال 1975 پس از آزمایش هسته ای 1974 هند ، نخست وزیر پاکستان از عبدالقدیرخان خواست تا مدیریت بخش غنی سازی اورانیوم پاکستان را به عهده بگیرد. در سال 1976 عبدالقدیر خان با سرقت اطلاعات مربوط به سانتریفوژهای اورانیوم شرکت URENCO از هلند خارج شد و به پاکستان بازگشت و در سال 1983 در محاکمه غیابی به همین جرم ، مجرم شناخته شد. ضمن آنکه به نظر می رسد چین نیز نیازهای اتمی پاکستان را برآورده کرده است. پس از مشخص شدن فعالت عبدالقدیرخان در یک شبکه بین المللی خرید و فروش تجهیزات هسته ای ، با تحقیقات دولت پاکستان در ژانویه 2004 منابع رسمی پاکستان اعلام کردند که لیبی و ایران مشتریان اصلی خان در بازار سیاه اتمی بوده اند و خان و محمد فاروق هر دو مستقیماً در بازار سیاهی که مرکز آن در دبی بوده است فعالیت داشته اند و این اقدام کاملاً در خفا و بدون اطلاع دولت بوده است. با آشکار شدن تحقیقات غنی سازی اورانیوم ایران  نیز مشخص شد که پاکستان نقش محوری در برنامه هسته ای ایران داشته است که طی گزارشهای ایران به آژانس در مورد تاریخچه فعالیت های اتمیش ، لیست دانشمندان و واسطه های ارتباط ایران با پاکستان و خان مشخص گردید. البته خان نیز مدعی شد که تحت فشار ژنرال میرزا اسلام وزیر دفاع دولت بی نظیر بوتو اطلاعات را در اختیار ایران قرارداده و با هماهنگی دکتر نیازی دستیار بی نظیر بوتو جلساتی را در کراچی با دانشمندان ایرانی داشته است و در مقابل ایران میلیون ها دلار را به یک شماره حساب خارجی واریز کرده است.

بخشی از سانتریفوژهای آزمایش شده ایران نیز نشان می دهد که تجهیزات در مبدأ خارج از ایران در غنی سازی اورانیوم مورد استفاه قرار گرفته است. در حالی که تجهیزات داخلی این سانتریفوژها همه از پاکستان فرستاده شده اند . ضمن آنکه بخشی از ماشین آلات خریداری شده از سوی ایران معیوب بوده اند . اما شباهت طراحی اتمی ایران جای هیچ شک و شبهه ای در مورد استفاده از کمکهای پاکستان نگذاشته است.

در اوایل سال 2005 نیز اطلاعاتی در مورد فروش سانتریفوژ از سوی خان به ایران گزارش گردیده است.