دراين هفته، که نيمه آن پشت سر مانده، پرويز ياحقی آهنگساز و نوازده چيره دست ويلن نيز چشم برجهان فرو بست. قلب او در خانه اش از طپش باز ايستاد. او جوان ترين شاگرد ابوالحسن صبا بود که خود اکنون در آغاز دهه 70 زندگی خاموش شد.

برای نخستين بار صبا به او امکان داد ويلن اول را در ارکستر گلها بزند و اين درحالی بود که پيشکسوتان موسيقی ايران در آن ارکستر ساز می زدند.

ياحقی متولد1314 درتهران بود. در 18 سالگی به دعوت داود پيرنيا با برنامه گلها همکاری خود را آغاز کرد و در اين زمان آهنگ بسيار دلنشين" اميد دل من کجايی" را ساخت که غلامحسين بنان آن را اجرا کرد. او زمانی در ارکستر گل ها جای گرفت که خود ابوالحسن صبا در آن ساز می زد و درکنار او حسين ياحقی، مرتضی محجوبی، علی تجويدی، حبيب اله بديعی، محمد مير نقيبی، نصراله زرين پنجه، حسينعلی وزيری تبار، حسين تهرانی جای داشتند. ساز اول در پيشآپيش اين چهره های تاريخی موسيقی ايران که همگی پيش از پرويز ياحقی در ارکستر گلها جمع شده بودند، خود نشان دهنده استعداد و خلاقيت شگرف پرويز ياحقی و کشف اين استعداد توسط ابوالحسن صبا بود. علاوه بر حضور در ارکستر گلها، طی دورانی طولانی به ياد ماندنی ترين آهنگ هائی را ساخت که با صدای امثال دلکش، مرضيه، حميرا و... اجرا شد. برای دورانی به حميرا دل بست و با او ازدواج کرد؛ اما اين دوران چندان دوام نيآورد. تکنوازی يکی از ويژگی های ياحقی بود، همچنان که آرشه پرانی اش بدعتی برای نوازندگی ويلن. پس از انقلاب او نيز به حاشيه رانده شد، اما در اين دوران نيز نه از ويلن جدا شد و نه از موسيقی. سلسله کارهای تحقيقاتی را نيز در همين دوران روی موسيقی ايران آغاز کرد و گفته می شود دست نوشته ها و کارهای اجرا نشده روح الله خالقی نيز به خواست خود او در اختيار ياحقی قرار گرفت تا روی آنها کار کند و این نشان از اعتماد و اعتقاد استادی به استادی دیگر بود. چند سی دی تکنوازی در اين سالهائی که راديو و تلويزيون در اشغال مداحان و بی هنران است منتشر کرد. دريغ که عکسی از سالهای پايانی عمر او در اختيار نيست و انتشار نيافته است. يا حقی از تالار رودکی تا قعطه هنرمندان در بهشت زهرا بدرقه شد و همراه با نوای "نی" به خاک سپرده شد.