اين هفته، هفته خبرهای تند و تيز انتخاباتی بود. اختلاف در طيف دست راستی ها به شمول اصولگرا و سنتی، تندخوها و جنگ جويان از يک طرف و ائتلاف و همکاری در جبهه اصلاح طلب ها. ليست اصلاح طلب ها برای شورای شهر تهران اعلام شده اما در شهرستان ها قلع و قمع سر جدا نشده از تنی باقی نگذاشته که ليستی داده شود! در همين هفته از هر سو اطلاعيه و اعلام نظر منتشر شد. يک اظهار نظر، خودمانيم، خيلی به دل ما نشست. همان انتقاد محسن آرمين از زبان روشنفکری اصلاح طلب ها که حوزه دانشگاه و مديران اداری پائين تر نيآمد و از جمله دلائل قطع ارتباط اصلاح طلب ها با مردم همين نکته بود. بگذريم که زبان خود خاتمی هم زبان توده مردم نيست. بهرحال همين که حداقل يک بخش از اصلاح طلب ها و آن هم بخش چپ مذهبی اش به اين نقص بزرگ پی برده است، چند گام به جلوست.

يک اطلاعيه انتخاباتی هم منتشر شد که روی ديگر سکه انحلال احزاب بود. البته اين اطلاعيه را حکومتی ها صادر نکرده بودند، بلکه اپوزيسيون داخلی و ملی – مذهبی صادر کرده بود. منظورمان نهضت آزادی نيست که اتفاقا تکليفش با مسائل سياسی ايران روشن تر از بقيه است. اين اطلاعيه با امضای آقايان سحابی، اشکوری، پيمان و از اين نام های بزرگ بزرگ منتشر شده بود و مقدمه و موخره پردامنه اش را که می زديد می شد اين که، مردم! خودتان برويد و ببينيد چه کسی خوبه و سرش به تنش می ارزد. به او برای شوراها رای بدهيد.

خوب. اگر مردم قرار است خودشان بروند تشخيص بدهند و انتخاب کنند، نقش احزاب و آقايان چيست؟

به اين می گويند ميان سه چهار صندلی نشستن، تا بالاخره معلوم شود کدام صندلی پايه هايش شکسته نيست و می شود محکم روی آن نشست.