اعلام استعفای جان بولتن نماينده کاخ سفيد در سازمان ملل همزمان شد با سفر و سخنان غافلگير کننده آيت الله حکيم رئيس مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق که خود را از بغداد به کاخ سفيد رسانده بود. اين سفر بدنبال مذاکرات نخست وزير عراق با بوش در اردن و بازگشت جلال طالبانی از تهران انجام شد. اهميت سفر آيت الله حکيم در آن اظهار نظری منعکس است که در امريکا و طی يک مصاحبه و سخنرانی بيان داشت. او گفت که خواهان ادامه حضور نظامی امريکا و خروج مرحله ای آن ازعراق است! اين درحالی است که مقتدا صدر که سعی می کند جائی در کنار سيد حسن نصرالله در جمهوری اسلامی پيدا کند در اعتراض با ملاقات نخست وزير عراق با بوش اعلام خروج از ائتلاف حاکم در عراق کرده بود. بدين ترتيب و عملا، ما با دو گروه شيعه در عراق روبرو هستيم که در برابر هم قرار دارند و اين هر دو در برابر سنی های عراق.

با اين نگاه به اوضاع منطقه، سفر کوتاه و شتابزده وزير خارجه آلمان به سوريه و تفسير روزنامه مهم و نزديک به محافل بالای حکومتی در آلمان اهميت ديگری پيدا می کند که می خوانيد.

دی ولت در شماره 5 دسامبرخود نوشت: وزير امور خارجه آلمان برای ديدار و مشورت سياسی وارد سوريه شد و با بشاراسد و همچنين وزير خارجه سوريه "وليد معلم" گفتگو کرد. اشتاين ماير در پايان ديدار با بشار اسد که برای يکساعت در نظر گرفته شده بود اما دو ساعت به طول انجاميد گفت: منطقه از هيچ ثباتی برخوردار نيست، در مرحله گذار است و شرايط سختی را از سر می گذراند. بنفع سوريه است که از نفوذ خود برای کاهش بحران در لبنان و عراق استفاده کند.

دی ولت سپس تفسير خود را از اين سفر اينگونه ارائه می دهد:

برای عراق اگر راه حلی وجود داشته باشد، اين راه حل بدون نقش سوريه عملی نيست، اما اگر بجای راه حل ديپلماتيک جنگ داخلی درعراق آغاز شود، آنگاه جنگ گسترده ای در منطقه شعله ور خواهد شد که يکسر آن کشورهای عربی سنی هستند و طرف ديگر آن ايران. اينک انتخاب با سوريه است که در جبهه کنونی خود در اتحاد با ايران باقی بماند و يا در يک جبهه مشترک با عربستان سعودی و اردن متحد شود. آنچه غرب از سوريه می خواهد کاملا شفاف است و در چند مورد خلاصه می شود:

حزب الله بايد از نقشه خود برای سرنگونی دولت لبنان و همچنين حمايت از حزب الله مسلح لبنان دست بردارد و ارتباط خود را با ايران کم کند.