بزرگان هنر "دوبله" در ايران به فراموشخانه سينمای ايران سپرده شده اند و اكنون خط قرمزهای اين هنر را مشتی تاجر تعيين می كنند. صداهای ماندگار دوبله ايران چندان نمانده اند و آن انگشت شماری كه مانده اند نيز در تنگدستی و فراموشی سالهای كوتاه پيش رو را طی می كنند.

مدتی پيش جمعی از آنها كه هنوز صدايشان شناسنامه مشهورترين هنرپيشه های سينمای جهان است، در اعتراض به زندگی معيشتی و هنری سخت دوبلورها دست به يك اعتصاب هم زدند اما چه كسی در جمهوری اسلامی گوشش به اعتراض و اعتصاب بدهكار است، مگر آنكه سيل بنيانكنی مثل ريختن مردم در خيابان های تبريز راه بيفتد تا وزير كشوری يافت شود كه فعلا بگويد:« آفرين بر مردم غيور تبريز. صدای شما را شنيديم!»

در همين ارتباط "فهيمه راستكار" می گويد:

فقط حضور تاجران دوبله نيست كه هنر دوبله را به قهقهرا می برد، بلكه كم توجهی مسئولان هم در اين امر سهيم است.
او كه خود بجای «بت ديويس» صحبت می كند می گويد:

كسانی كه در بدترين شرايط و با امكانات محدود، دوبله ايران را به اوج رساندند، اكنون كجا هستند؟ آيا كسی از آنها خبر دارد؟ يا كسی يك روز به عيادت آنها رفته است؟ دوران طلايی دوبله ايران اينگونه نابود شده است.
 گويندگان انجمن گفتار فيلم برای خاطر دفاع از حرفه دوبله اعتصاب كردند، تا به سطح پايين و بازاری دوبله اعتراض كنند. آنها می خواستند بگويند كه فيلم های خارجی با بی دقتی كامل دوبله می شوند.
ما به نسل جوانی كه تازه وارد هنر دوبله شده احترام می گذاريم. آنها گناهی ندارد، مسئله اصلی اين است كه نسل امروز به رايانه و ديجيتال اكتفا كرده است و كم تر بدنبال سخت كوشی در كسب تكنيك دوبله است. ما هر كاری كه توانستيم با عشق و علاقه زياد در اختيار نسل امروز قرار داديم، می ماند همت خودشان كه اميدوارم چراغ دوبله ايران را برای هميشه روشن نگه دارند.
 دوبله يك هنرمستقل است. خيلی سخت است كه يك نفر با احساس يك نفر ديگر ارتباط برقرار كند و به جای او حرف بزند. حتی بعضی از هنر پيشه ها نمی توانند جای خودشان صحبت كنند.
اين حرف من حاصل بيش از نيم قرن كار فرهنگی  و هنری دوبله است. ما حرفه مان را سرسری نگرفتيم و به همين خاطر به نسل جديد توصيه می كنيم دوبله را جدی بگيرند و آن را ارتقاء بدهند.