هيئت گزينش جشنواره ی كان از ميان بيش از چهل و پنج فيلم ايرانی درخواست كننده هيچيك را برای شركت در هيچ كدام از بخش های اصلی و جنبی جشنواره امسال انتخاب نكرد.

فيلم هايی كه ارائه شدند نتيجه شرايط حاكم  بر ايران و سينمای ايران  بود و سياست جديد و حكومتی كه بر سينما سايه افكنده است. سينمای "معنا گرا" ! جهان نيز قرار نيست خود را با حاكميت ايران معنا كند. بدين ترتيب درهای كان امسال به روی سينمای ايران بسته ماند.

ستاره ها را خاموش كرده ايم، كدام ستاره مانده كه فيلمی را  تضمين كند؟ وقتی با كوچكترين تماس دست بازيگر زن با كت و پيراهن بازيگر مرد فرياد "دست زد! دست زد!" بلند می شود، ديگر كدام رابطه را می خواهيم در سينما به نمايش بگذاريم؟ كدام درام را می توان ساخت؟

فضای سينما سنگين شده و آنها كه به بلوغ رسيده بودند كنار می كشند.

مخارج توليد بايد به هر شكل پايين بيايد و ميزان فروش به هر شكل بالا برود. حالا ديگر سينما با "من بميرم- تو بميری” اداره می شود. ارزش، در ميزان حرف شنوی و فرمانبرداری خلاصه شدهاست. كارگردانان رسمی حدود دويست و پنجاه نفرند ولی شصت تا هفتاد نفرشان بيشتر مشغول كارنيستند. فيلمنامه نويسان رسمی اش حدود دويست نفرند ولی برای سی چهل نفرشان بيشتر كار وجود ندارد.

رابطه بر ضابطه غلبه يافته و مناسبات خانوادگی، رفيق بازی، پارتی بازی، زبان بازی، باند بازی و... حاكم شده است.

سينما ديگر خطر نمی كند، جسارت نو آوری را از دست داده و می خواهد در خود تكرار شود.

اين سينما توان پاسخگويی به خواسته های روز افزون بينندگان را ندارد و بيننده را تنها و تنها به در جا زدن ترغيب می كند و در آن نه سينماگر، نه فيلم و نه تماشاگر قدمی از آن جا كه هستند فراتر نمی آيند.