اين روزها وقتی راه پله های تحريريه را بالا و پايين می روم به ارتباط و مناسبت روزنامه نگاری و حقارت فكر می كنم. اينكه من چون روزنامه نگارم تحقير می شوم، يا تحقير می شوم تا روزنامه نگار بمانم. اين روزها كه دوستان و همكاران من در تحريريه نگران طرح ادغام و تعديل نيرو هستند، مضطرب و در هراسند، وقتی كه می بينم همه نگران اين چندرغاز حقوق هستند، وقتی می بينم كه در هر سرويسی ، بحث نان است و نان، دلم برای خودم و همه روزنامه نگاران بيچاره اين مملكت می سوزد. از ما موجودات بی احترام و حقيری ساخته اند كه مدام دست و دلمان برای فرداهايمان بلرزد. از روزنامه نگاری كه بايد تندرست و قوی و خلاق باشد، همين سيستم لعنتی كور بی مايه، موجودات بی آرمانی ساخته است كه مدام در هراس از دست دادن آب باريكه های نفرت انگيزند . وقتی به يك همكار خوب كه خيلی راحت بهش گفته اند لطف كن و از فردا نيا و او دستش به جايی بند نيست فكر می كنم، جز تهوع و نفرت چيزی برايم نمی ماند. جز تهوع و نفرت...خودم را كشتم كه اين ننويسم، اما نشد!