نسل جديد داستان نويسان ايران بتدريج از سايه بيرون آمد و می روند تا آينده داستان نويسی درايران را نشان دهند. نسل ديگری برای كانون نويسندگان ايران شايد. "قباد آذرآئين" از اين نسل است و ساكن خوزستان.

حرف های او، بی اختيار سالهای پايانی دهه 40 را به ياد می آورد و آبشوران درويشيان و گاواره بان دولت آبادی را. آنها نيز زمانی به ميدان درآمدند كه هنوز سايه بلند صادق هدايت، چوبك، جمال زاده، بزرگ علوی و حتی علی دشتی و مطيع الدوله حجازی روی شهرهای ايران بود. آبشوران و گاواره بان، داستان را اينبار از روستاها و شهرهای كوچك ايران شروع كردند. به تعبيری ادبی و نه سياسی: محاصره شهرها از طريق روستاها!

آذرآئين درباره "ترس" در ادبيات ايران گفته است:

ترس از اين مقوله‌های ادبيات داستانی ايران است. ترس از شكست، از سرخوردگی‌ها، از تبعيض‌ها و چندگانی‌ها.

ترس منعكس‌شده در ادبيات ايران، با وضعيت اجتماعی و سياسی زيستگاه و خاستگاه نويسندگان ما رابطه‌ای مستقيم و تنگاتنگ داشته و هنوز هم دارد. حتی عمری فلسفی پيدا كرده است.