|
پس از سه روز تحصن دانشجوئی و مقابله
انتظامی با اين تحصن در کوی دانشگاه تهران، علی فرهادي (احتمالا
از سرداران بسيج يا سپاه) که مديركل كوی دانشگاه تهران است، به
سبک رهبر که هر واقعه ای را به جاسوسی و دست های خارجی وصل می
کند، با سايت خودی "فارس" مصاحبه کرده و گفت:
« اتفاقات با يك حركت چند نفره و حساب شده،
به بهانه اعتراض به كيفيت
غذا آغاز شد اما به اعتقاد ما اينها
بهانه واقعی نبود چرا كه اولاً بين
زمان اين حركت و توزيع غذا 2 ساعت
فاصله وجود داشت و دوم اينكه در جمعيت
10 هزار نفری مجموعه خوابگاه‌های
كوی، هسته اوليه معترضين 10 تا 15 نفر
بودند كه با تحريكات بعدی به حدود
50 نفر و در اوج اتفاقات هم به 100 نفر
رسيدند.
حتی به
فرض اگر ايرادی بر غذا وارد بود، نبايد
اعتراضات در روزهای بعد ادامه
می‌يافت. غذای روزهای بعد مشكلی نداشت. حركت و نوع عملكرد
معترضين با ادعای اعتراض صنفی مغاير داشت.
برخی‌ها منافع ملی را فدای مصالح
حزبی خود می‌كنند چرا كه آنها با شخص من مخالفت ندارند بلكه
مخالف تفكر من هستند.»
1- فرهادی در اين مصاحبه نگفت که تفکر او
چيست که به ادعای وی دانشجويان با آن مخالف اند.
2- او ايراد دانشجويان به غذا را فرض می
گيرد، اما در بخش ديگری از همين مصاحبه می گويد که کيفيت غذا
در روزهای بعد مشکلی نداشت. مگر گفتن اين جمله که کيفيت غذا بد
بود و دانشجويان حق داشتند "استخوان" است که گلوی کسی را
بگيرد؟ مگر بيماری انکار و حاشا باشد که در جمهوری اسلامی روش
است!
3- فرهادی در همين مصاحبه، به اعتراض
دانشجويان را فورا جنبه امنيتی داده و 10 تا 15 نفر را بعنوان
محرک اعلام می کند که تبعا بايد در شب ها و يا روزهای آينده
دستگير شده و به بند 209 اوين منتقل شوند و سپس جمع معترضين را
هم 100 دانشجو اعلام می کند. آمار دروغی که خود همين انکار و
دروغ اعتراض ها را می تواند تشديد کند.
4- در ادامه همين پرونده سازی، او ساعت غذا
و ساعت تحصن را پيش می کشد و جنبه توطئه از پيش تدارک شده به
ماجرا می دهد. اين همان نگاه امنيتی به هر رويداد کارگری و
دانشجوئی و برابر خواهی زنان و معلمان و هر اعتراض ديگری است
که در دولت احمدی نژاد مرسوم شده و برنامه عمل محسنی اژه ای
وزير اطلاعات است. |
