راكت يا موشک"سفير" بعنوان خبر خوش دولت روز گذشته به فضا پرتاب شد. قرار است در آينده يک ماهواره نيز توسط همين موشک به فضا پرتاب شود. بدشواری می توان ميان ادعاهای مقامات دولتی و نظامی در باره اين موشک ها و يا هواپيماهائی که مدعی اند همه بومی‌اند و ادعای خبرگزاری ها که از مونتاژ آنها و ايجاد تغيير در سلاح های خريداری شده از کره و روسيه سخن می گويند قضاوت کرد. اما آنچه مسلم است، اينست که اين نمايش ها فضای منطقه را نظامی تر و اتمی تر می کند و فضای سياسی کشور را جنگی تر. از روز گذشته سلسله تبليغات جديدی پيرامون موشک پرتاب شده آغاز شد که بموجب آن، پرتاب اين موشک مقدمه آزمايش سلاح اتمی از جانب جمهوری اسلامی است. حتی اگر به قصد ترساندن امريکا و غرب و بازداشتن اسرائيل از ريسک حمله به ايران چنين نمايش ها و ادعاهائی مطرح شوند نيز،  در نهايت، اين تبليغات و اين روش سياسی به سود ايران نخواهد بود. بويژه آنکه کشورهای منطقه را بيش از پيش وابسته نظامی و مشتری تسليحاتی امريکا، متحد سياسی- نظامی اسرائيل می‌كند و موجب تقويت جنگ طلبان جمهوريخواه در امريکا می شود.

هيچکس مخالف بالا رفتن قدرت دفاعی ايران نيست، اما اين روشن که معلوم نيست پشتوانه علمی و توليدی و نظامی آن چقدر است، می تواند تنها به ضرر منافع ملی تمام شده و نتيجه معکوس بدهد. اگر بخواهند ايران را بکوبند، اين توپ و تانک و موشک ها اسباب بازی است و تنها عمق فاجعه را اتمی تر و بيشتر می کند و اگر نتوانند چنين کنند، پيش از آنکه دليل اين نتوانستن ترس از واکنش نظامی ايران باشد، هراس از استحکام وحدت ملی مردم ايران است. توازنی که اکنون درست بر عکس آن عمل می شود و نتيجه می دهد!

همين چند نمونه از گزارش های خبرگزاری ها و رسانه های خبری جهان هوشيار کننده نيست؟ :

سی. ان. ان:  برخی كارشناسان غرب که نگران برنامه های اتمی ايران هستند بر اين باورند كه برنامه فضايی و موشکی ايران پوششی است برای پرتاب موشك‌های بالستيك نظامي (حامل سلاح اتمی).

خبرگزاری ايتاليا: رقابت فضايی به پرونده اتمی ايران اضافه شد. فناوری موشكی ايران بيم آمريكا و اسراييل را افزايش خواهد داد.