علی لاريجانی دبير سابق شورای امنيت ملی محور چند مانور انتخاباتی شده که همه آنها نشان دهنده شکاف در ميان باصطلاح اصولگرايان (جناح راست جمهوری اسلامی) است. او روز گذشته به قم رفته و با روحانيون مرجع در اين شهر ديدار کرد. پس از اين ديدار نيز اعلام داشت که باحتمال بسيار از قم نماينده خواهد شد نه از تهران!

اگر او از قم کانديدا شود، از ليست اصولگرايان تهران بيرون می آيد و در اينصورت، ليست اصولگرايان از يک سرليست شناخته شده و معتبر در صحنه سياسی ايران محروم خواهد شد. نه تنها چنين خواهد شد، بلکه شکاف در ميان فرماندهان سپاه نيز آشکار خواهد شد. اين نکته آخر از آنجا قابل حدس و پيش بينی است که روحانيون از قدرت گيری سياسی فرماندهان سپاه نگران اند و خود را درحال حذف از صحنه می بينند. لاريجانی با توجه به تعلقش به خانواده روحانيون شناخته شده، می کوشد پل اين پيوند جلوه کند. پيوند روحانيون و فرماندهان سپاه. دراينصورت، او در مجلس خواهد توانست با همين پشتوانه و حمايت بر کرسی رياست بنشيند. يک نکته ديگر را هم می توان در محاسبات گنجاند و آن اينست که اگر موسوی تبريزی دبيرکل مجمع مدرسين و محققين تائيد صلاحيت شده و از قم نماينده شود، باحتمال زياد در راس ليست قم به مجلس خواهد رفت که اين شکست جامعه روحانيت حوزه علميه قم و شخص شيخ محمد يزدی خواهد بود که هم عضو شورای نگهبان است و هم دبيرکل اين جامعه. بنابراين، به لاريجانی در قم، برای اين رقابت نيز نياز است. در عين حال که او از قم می توانست بی دغدغه در صدر ليست قرار گيرد، درحاليکه اگر در تهران بماند تکليف با حداد عادل روشن نيست. يعنی معلوم نيست رئيس مجلس هفتم بايد در صدر ليست باشد يا لاريجانی، درحاليکه هر دو مدعی اند.

از سوی ديگر، در تهران اصولگرايان و بويژه گروهبندی وابسته به احمد جنتی و احمدی نژاد بيم دارند که اگر نتوانند با يک ليست واحد و يک سرليست شناخته شده در صحنه حاضر شوند، احتمال دارد نمايندگانشان با آرائی بسيار کم به مجلس بروند و حتی اين خطر هست که نماينده اصلاح طلبان در تهران رای بالا را بيآورد.

در بين همه اين حدس و گمان ها، قوی ترين امکان همانا جلب رضايت روحانيون قم است که بيم حذف از صحنه را دارند.

لاريجانی پس از ديدارهائی که در قم انجام داد، در مصاحبه ای گفت:

«اگر نماينده‌ قم باشم با توجه به اين ‌كه مراجع و علمای قم نظراتی دارند، اين امر می‌تواند كمك كننده برای انتقال اين نظرات باشد و اين‌ كه اين نظرات بهتر به نظام و جايگاه تصميم‌گيری و تقنينی كشور انتقال داده شود.»

لاريجانی يا با درک و شناختی جديد و يا برای مانور انتخاباتی و جلب رای اصلاح طلبان و باصطلاح طبقه متوسط، درهمين مصاحبه گفت:

«دموكراسی در كشورها يك ساز و كاری است كه اين ساز و كار انتخاب خوب، تربيت كادر خوب و تئوری‌پرداز برای اداره‌ی كشور را تسهيل می‌كند. من مخالف اين هستم كه برخی می‌گويند حزب در ايران پا نمی‌گيرد و تاريخ اين را نشان می‌دهد و يا اين روش برخاسته از كتاب مقدس ما نيست؛ من نمی‌فهمم اين حرف‌ها يعنی چه !؟ در قانون اساسی كشور ما احزاب آزاد هستند و در چارچوب قانون می‌توانند كار كنند . برداشت من اين است كه اين مساله هيچ ربط و تنازعی با سيره‌ی نبوی و علوی ندارد. كسانی كه می‌گويند اين مساله تعارض دارد، بگويند كجا تعارض دارد؟ برخی نيز يك گونه حرف‌های روشنفكرانه چاشنی اين قضيه می‌كنند و می‌گويند كه احزاب زاييده‌ مدرنيته است و اين با سنت ما در تعارض است. ما بايد اين الفاظ را در بياوريم و ببينيم اين حرف‌ها يعنی چی. مگر نه اين‌كه ما مساله‌ی تفكيك قوا را از مدرنيته گرفته‌ايم؟ ما مساله‌ی تفكيك قوا را از كجا آورده‌ايم؟ مساله‌ تفكيك قوا مطرح شد و ما بررسی كرديم ديديم چيز خوبی است و استفاده كرديم. يا بسياری از علومی كه در حال حاضر وجود دارد نيز از اين دوران گرفته شده است و ما ديديم چون به نفع ماست و خوب است از آن استفاده كرديم. ولی در كنار آن نيز بعضی چيزهای مدرنيته را قبول نداريم. مثلا فرهنگ تحميلی كه می‌خواهند بياورند.غرب‌شناسی در كشور ما روشن نيست. غرب، شرق‌شناسان خوبی دارد ولی ما غرب‌شناس خيلی نداريم.

در كشوری كه انتخابات وجود دارد، داشتن يك نظم مدنی ضروری است و هرچه كه اين امر دقيق‌تر باشد، تفكرات سازمان‌يافته‌تر باشد و مانيفست وجود داشته باشد اين به نفع ماست. يعنی هر جريانی كه می‌آيد دولت را در دست می‌گيرد، مجلس را در دست می‌گيرد تابلو داشته باشد و اين در كشور مردم‌سالار ضروری است و وقتی كه احزاب تابلو دارند مردم می‌دانند كه نظرات آنها در حوزه‌ی اقتصاد، سياست، فرهنگ و ديپلماسی چگونه است و در اين صورت است كه تصميم‌گيری بهتری از سوی مردم صورت می‌گيرد. در اين صورت افراد برای آينده و پذيرش سمت‌های مختلف آماده می‌شوند و مديران استراتژيك تربيت می‌شوند.  نبايد اين‌گونه باشد كه وقتی ما می‌خواهيم يك وكيل يا وزير را انتخاب كنيم، بياييم ازخيابان آن را انتخاب كنيم و بگوييم آقا تو بيا وزير يا وكيل شو. فردی كه می‌خواهد چنين سمتی را داشته باشد بايد مجموعه‌ای از اطلاعات از گذشته در ذهنش باشد تا بتواند درست تصميم بگيرد، وگرنه اين صندلی‌ها اشغال می‌شود و در اين مدت به‌موقع تصميمات مناسب اتخاذ نمی‌شود.